Ik heb het al regelmatig gepropageerd hier op mijn blog, als instant limonade-impuls: kijk omhoog. Daarom vond ik het ook heel leuk om tijdens de seminar van 365 dagen succesvol dezelfde woorden in de vorm van een kleine oefening voorbij te horen komen. We moesten staan, aan iets heel negatiefs denken en naar beneden kijken. En vervolgens werden we uitgenodigd om naar boven te kijken en te glimlachen. Dan houdt gewoon geen enkel negatief gevoel of negatieve gedachte stand. Daarna gingen we springen en dansen. Dat helpt ook. Maar gewoon de simpele handeling van omhoog kijken is al genoeg om jezelf even een positieve limonade-boost te geven. Do try this at home!
Heldhaftigheid op een koude winterdag
Sommige limonademakers zijn echte helden. Natuurlijk is iedereen in zekere zin een held, en in elk geval de held van zijn of haar eigen leven, maar deze limonademakers verdienen een pluim. 
Setting: de vijver in het park naast de deur. De bomen en struiken zijn mooi besneeuwd, het is een plaatje. Maar in dat prachtige plaatje speelt zich tegelijkertijd een doodsstrijd af. Onder een wilg in de vijver is een meerkoetje wild aan het spartelen. Dat doen vogels wel vaker en dan is het leuk om te zien, maar dat dit niet leuk is, is me meteen duidelijk. Het arme beestje lijkt vast te zitten. Ik zie er mensen aan de waterkant bij staan en iemand telefoneert, waaruit ik opmaak dat de dierenambulance gebeld is.
Even later is inderdaad de dierenambulance in het park. Het meerkoetje is nog steeds aan het spartelen in het water. Ik klop op het raampje van de bus. Een aardige dame vertelt me dat ze niet de juiste attributen hebben om het water in te gaan. Ja, ze zijn allemaal vrijwilligers. Zij en haar collega hebben dienst tot 13.30 uur, wat het inmiddels al geweest is, “maar ja, als er zoiets gebeurt, ga je natuurlijk niet naar huis”. Ze wachten op de reddingsbrigade en ik wacht met hen mee. 
Een kwartier later is de reddingsbrigade ter plaatse. Ook vrijwilligers, die normaal hun werk veelal verrichten tijdens badkuipraces, intochten van Sinterklaas. En een enkele keer om een zielig vogeltje uit het water te redden. 
Maar dit vertellen Frans en Shirley me pas later, want meteen als ze de auto uitstappen, gaan ze aan het werk. Shirley hijst zich in het waterdichte duikpak, Frans helpt, en dan klikt hij haar aan een touw en staat ze al in het water. 
Koud is het, en dieper dan gedacht. Ze loopt-zwemt naar het meerkoetje toe en weet het beestje snel te bevrijden, in elk geval los te krijgen van de wilg.
Maar wat er verder nog aan het arme beestje vastzit, komt met ‘m mee.
Terwijl Frans zijn collega uit het water helpt, nemen de mensen van de dierenambulance het vogeltje over. 
Shirley trekt haar pak uit, dat minder waterdicht bleek dan de bedoeling en poseert even trots. Want ja, “hier doet ze het dus voor”.
Ondertussen ontfermen de dame en heer van de dierenambulance zich over het meerkoetje. Ik kijk door de ruiten de ambulance binnen en kan zo goed zien wat ze doen. Ze kijken geconcentreerd, maar ook verdrietig. Het diertje is zo erg verwikkeld geraakt in een stuk visdraad dat zijn pootje gebroken is, of er eigenlijk bijna af ligt. Beetje bij beetje wordt het pootje verder bevrijd van draad en takjes en bladeren, waarbij de ambulancemedewerkers, als het beestje de kans krijgt, ferme pikken van de vogel in hun hand moeten incasseren. Het pootje is vrij, maar hangt er inderdaad losjes bij. Er gaat een verband omheen, zodat het beestje zich niet nog verder kan beschadigen met zijn getrappel en gefladder, en dan gaat ie een bak in, met lekkere warme handdoeken om zich heen. Waarheen? “Naar het asiel,” vertelt de meneer van de dierenambulance. “Maar het is goed mogelijk dat het beestje daar geëuthanaseerd wordt. Zo’n pootje spalken heeft niet veel zin, dan kan het beestje niet terug de natuur in. Er zijn grenzen aan wat je kan doen.”
Dat is wel een beetje een droevig einde van al die lieve dappere acties om het meerkoetje te redden. Maar het maakt de acties niet minder heldhaftig. Wat prachtig wat die mensen doen. Echte helden!
Klein geluk
Een eerste sneeuwklokje in het park naast de deur, terwijl ik daar met mijn dochter doorheen struin. Ja, daar word ik dus instant gelukkig van. Oké, natuurlijk, het is pas februari, maar dat eerste sneeuwklokje –inmiddels staan er een heleboel sneeuwklokjes omheen- dat riekt toch wel naar voorjaar hoor. En daar word ik dus instant gelukkig van. Dat de dagen weer langer worden, je steeds minder lagen kleren aan hoeft naar buiten, fietstochtjes in het verschiet. Ja hoor, kom maar door met dat voorjaar. Ik ben er klaar voor.
Maak Iets Maandag
Mijn moeder kreeg een hele mooie zelfgemaakte pannenlap van een vriendin. Hij was van heel fijn wit katoen gemaakt, en zag er erg mooi uit. Yael Kahn wilde best uitleggen hoe ze dat zo fijntjes gemaakt had.
Je hebt voor deze pannenlap een dunne haakpen, en heel dun katoen nodig. 
Je begint met een opzetlus, die heb ik hiernaast voor je uitgetekend. Op die eerste lus ga je 62 lossen haken.
Dat is je eerste rij steken. Nu ga je alleen nog maar stokjes haken. Je kunt hier bekijken hoe je een stokje haakt.
Ga door totdat je een vierkant hebt van ongeveer 20 cm. Om er een randje omheen te haken, haak je steeds twee steken samen met een stokje vast en dan sla je een steek over. Het lusje om de pannenlap aan op te hangen, maak je tenslotte weer van een aantal lossen.
Heel mooi Yael, en super bedankt!
Groeten uit Praag
Houtsnijwerk uit Die Schedelsche Weltchronik, 1493
Limonademaker Marieke Hart
Het lukt me niet altijd om mijn gezin een gezonde maaltijd voor te zetten. Toen ik laatst weer zo’n dag had waarin 50 dingen moesten gebeuren, zo ongeveer allemaal tegelijkertijd, en ik al voorzag dat het verantwoorde eten erbij in zou schieten, heb ik bij mijn buurtgenoot Christian een lekkere maaltijd afgehaald. Hij bood via thuisafgehaald.nl pasta met spinazie, room en spekjes aan voor €3,50 per portie. Christian is student en kreeg zijn liefde voor koken van zijn Venezolaanse moeder mee. Wij hebben heerlijk van zijn kookkunst zitten genieten.
Het idee van thuisafgehaald komt van Marieke Hart en haar man en komt er kort gezegd op neer dat je door het delen van eten op een laagdrempelige manier met buurtgenoten in contact komt. Acht vragen aan Marieke Hart:
Hoe is het idee voor Thuisafgehaald.nl ontstaan?
“Eigenlijk is het vanuit een persoonlijke behoefte ontstaan. Mijn man en ik liepen er tegenaan dat het best lastig is om elke dag weer voor een gezonde maaltijd op tafel te zorgen. En terwijl we daarmee worstelden, kwamen er steeds de lekkerste etensgeuren uit de keuken van onze buurvrouw. Op een gegeven moment hebben we bij haar aangebeld en gevraagd of ze, als ze toch aan het koken was, niet een paar porties extra wilde maken, voor ons. Ze was meteen enthousiast. Die avond realiseerde ik me dat ik voor het eerst een echt gesprek had gehad met onze buurvrouw die al vier jaar naast ons woont. Voor het contact was het dus heel goed én we hadden heerlijk gegeten. We begonnen een WhatsApp-groepje, waar steeds meer mensen uit de buurt zich bij aansloten, en toen we ook vragen kregen of zoiets niet ook in andere steden mogelijk was, besloten we een website te maken om dit concept op grotere schaal mogelijk te maken. Mijn man was op dat moment internetondernemer, en ik trainer op het gebied van actief burgerschap –ik hield me bezig met dingen als eenzaamheid en sociale cohesie- en die achtergronden kwamen eigenlijk perfect samen in thuisafgehaald.nl.”
Het werd meteen een groot succes, hoe komt dat denk je?
“We begonnen met het idee dat als er ooit 10.000 mensen mee zouden doen, dat echt fantastisch zou zijn, maar drie maanden later hadden we dat al bereikt. We noemen het ons ‘ontplofte avontuur’. Ik denk dat het aanslaat omdat het een heel simpel concept is, het is in twee woorden uit te leggen en iedereen begrijpt het. Verder sluit het aan bij een dagelijkse behoefte. We eten allemaal, elke avond. En ik denk ook dat het heel erg in de tijdsgeest (van vier jaar geleden) past. We zaten midden in de economische crisis, veel mensen zonder werk, dus met tijd om te koken, maar tegelijkertijd ook met een behoefte aan een goedkope en gezonde maaltijd. Bovendien ontstond in die crisis ook het bewustzijn dat het allemaal anders moet met de economie. En ik denk ook dat er een terugkerende behoefte was aan contact in de buurt, een lokale community, maar op een eigentijdse manier. We willen niet meer op zondagochtend in het buurthuis zitten met een kopje koffie, maar we willen wel graag weten wie er bij ons in de buurt woont.”
Het basisidee van thuisafgehaald is ‘eten verbindt’ – hoe werkt dat dan precies?
“Als je eten bij elkaar afhaalt, dan heb je een hele laagdrempelige ongedwongen manier van contact met je buren. Je hoeft niet meteen de hele avond bij je buurman aan tafel te zitten, maar je komt er wel binnen en maakt even een praatje. Zeker als je vaker bij dezelfde buurtgenoot eten komt afhalen, ontstaan daar allerlei sociale relaties uit. Dat kan heel praktisch zijn, helpen met klusjes of boeken uitlenen, maar er ontstaan ook kookgroepen, vriendschappen, de eerste liefdesrelaties is zelfs al een feit. Het leuke is dat er contact komt tussen mensen die elkaar anders niet zouden ontmoeten. Een passie voor koken en eten gaat dwars door verschillen van opleidingsniveau, van cultuur, van inkomen en leeftijd heen. We gaan normaal natuurlijk om in ons netwerk met allemaal mensen die op ons lijken, en nu opeens sta je onverwacht bij heel andere mensen in de keuken em dat verbindt.”
Is het niet een beetje voorbehouden aan een elite en de Randstad?
“Nee, het bereikt echt veel lagen van de bevolking, maar zit wel geconcentreerd in de grote steden. Op het platteland loopt het aanzienlijk minder. Dat kan ermee te maken hebben dat er daar al meer onderling contact is, maar wat ook kan meespelen is een houding van ‘wat de boer niet kent, dat vreet ie niet’. Bovendien heb je ook veel mensen nodig op een klein stukje aarde om dit concept te kunnen laten werken Om een match te kunnen maken tussen wat iemand vanavond kookt en iemand vanavond wil eten, heb je gewoon veel mensen nodig.”
Kan jij ervan leven?
“Ik inmiddels wel. Mijn man en ik begonnen het echt als avontuur en de eerste anderhalf jaar hebben we het helemaal op vrijwillige basis gedaan. Maar toen heb ik mijn baan opgezegd. Inmiddels is het al drie jaar mijn baan en heb ik ook vier mensen in dienst op kantoor. Het is echt uitgegroeid tot een organisatie.”
Heb jij dromen voor de toekomst met thuisafgehaald?
“We zijn nu steeds meer bezig met ervoor zorgen dat ook alle mensen in Nederland die moeite hebben met voor zichzelf te koken, dus ouderen, mensen met een chronische ziekte, mensen met een beperking, kunnen profiteren van dit netwerk. Daar zie je nog veel meer toegevoegde waarde dan voor jou en mij, want wij kunnen ons eten uiteindelijk ook wel anders organiseren. Mijn droom is dat we samen met allerlei sociale professionals, van wijkverpleegkundigen tot welzijnswerkers en huisartsen, een beweging op gang kunnen brengen dat ook al die mensen die in een kwetsbare positie zitten kunnen genieten van een lekkere gezonde maaltijd die met liefde is bereid door buurtgenoten.”
Wat zijn je citroenen?
“Mijn citroen is met name hoe je van zo’n mooi initiatief ook een rendabele organisatie maakt, want het is heel krap en moeilijk en voor een groot deel nog afhankelijk van subsidie. Iedereen vindt het leuk, veel mensen doe mee, en dat is echt prachtig, maar hoe maak je nou dat het ook echt kan voortbestaan. We hebben geen financieel winstoogmerk, dus niemand hoeft er rijk van te worden, maar je hebt wel geld nodig om zoiets te kunnen laten draaien. Er moeten voldoende inkomsten gegenereerd worden om mijn collega’s te betalen en om de techniek te kunnen onderhouden. Dat is mijn zoektocht.”
Hoe maak je daar limonade van?
“Door heel pragmatisch allerlei mogelijkheden te onderzoeken van hoe we inkomsten kunnen generen én tegelijkertijd te accepteren dat het geen vetpot is. Maar vooral ook door heel blij te worden van alle mooie reacties die we krijgen van mensen die vertellen wat het voor hun betekent. Als je een sociale onderneming bent zoals wij, dan is je rendement niet financieel, maar die ligt in waardecreatie voor de mensen voor wie je het doet. Dus hoe het ook verder gaat met ons financiële verhaal, de waarde die we nu gecreëerd hebben voor mensen zal nooit meer weggaan. Daar haal ik mijn voldoening en energie uit, terwijl we aan het puzzelen zijn om het financieel rond te krijgen.”
Wil je het ook eens proberen, meld je gewoon aan op www.thuisafgehaald.nl. Wie weet wat je voor leuke mensen in de buurt ontmoet en wat voor heerlijke maaltijden er op je staan te wachten. Doen hoor!
Dappere limonade
Ik ga dappere limonade maken dit jaar, schreef ik in mijn vorige post. Maar wat bedoel ik daar dan mee?
Wat voor mij dappere limonade is, hoeft dat voor jou helemaal niet te zijn. Iedereen vindt andere dingen moeilijk en daarmee is dapperheid ook voor iedereen anders. Ik vind sociale dingen vaak heel lastig, me in een groep mensen begeven en daar dan ook nog iets zeggen bijvoorbeeld. Of gewoon langs een groep mensen lopen. Telefoneren met mensen die ik niet ken. Netwerkborrels. Een groep mensen toespreken. Dat toch doen is voor mij dappere limonade.
Binnen de vier muren van mijn huis voel ik me het veiligst. Maar daar valt ook niet veel eer te behalen. Dus ga ik naar buiten. Spreek af met mensen die ik niet of nauwelijks ken. Ga een jaartraining volgen met een hele grote groep mensen die ik niet ken. Leer autorijden. En leg mijn dappere heldhaftigheid onder mijn eigen loep om daar sterker van te worden. Dat is voor mij dappere limonade.
Hoe ziet jouw dappere limonade eruit?
Gelukkig limonade jaar!
Ik wens jullie allemaal een heel mooi 2017, vol liefde, gezondheid, inspiratie, creativiteit en veel limonade uiteraard.
Terwijl ik bezig was met mijn goede voornemens en plannenlijst voor het nieuwe jaar kwam er een nieuwsbrief (van Altamira) binnen die me zei daarmee te stoppen. Want al die plannen die ik aan het maken was komen voort uit een verlangen om een bepaald gevoel te krijgen. Ik zou dus die gevoelens moeten nastreven in plaats van doelen.
In plaats van 10 kilo afvallen kan ik er beter naar streven me mooi te voelen. En in plaats van een boek uitgegeven te krijgen, kan ik me beter goed voelen over mezelf zodat ik die erkenning niet nodig heb. Hoe wil ik me dan voelen? Sterk, onafhankelijk, open, vol vertrouwen, enthousiast. Dat betekent dat ik tijd voor mezelf wil hebben, waarin ik uitdagend en verdiepend werk kan doen. Dat betekent ook dat ik nieuwe dingen wil doen, nieuwe mensen wil leren kennen, nieuwe mogelijkheden van mezelf wil onderzoeken. Dat betekent ook dat ik dingen buiten mijn comfortzone moet doen, wat grappig genoeg heel nadrukkelijk niet op mijn goede voornemens-lijst stond. Mijn goede voornemens waren deels zo groot dat ze al bij voorbaat gedoemd waren te mislukken en deels ook heel veilig.
Ik heb nu geen duidelijke doelenlijst voor het nieuwe jaar, maar ik weet wel welk gevoel ik wil hebben. En dat zal mijn richtlijn zijn komend jaar. Mijn limonade zal dapper zijn en in het teken staan van persoonlijke groei.
Fijn 2017!
Winter Wonder Land 3
Mijn wintertafereel is af. Na de huisjes en de boompjes moesten er nog dieren komen om wat leven in het dorp te brengen. Die diertjes heb ik van zelf hardende witte klei gemaakt. 
Ik heb bakvormpjes gebruikt als mal. Even de klei goed door kneden en dan uitrollen tot een dikke lap, waar je vervolgens de dieren uitsteekt. Helaas stortte de eland in elkaar; die was te groot en te zwaar voor zijn zwakke pootjes van klei. Maar de eekhoorn, egel en vos lukten wel en vooral met deze vos ben ik erg blij. 
Fijne kerst
Maak Limonade 