Categorie archief: ontspanning

Burgemeester tussen de zeepaardjes

Wibo Kosters maakt limonade op de iPad. Ik heb hem gevraagd daar eens wat meer over te vertellen. Een gastblog van Wibo Kosters:

Burgemeester tussen de zeepaardjes

Ik heb het voor elkaar, mensen. Ik heb namelijk sinds kort een tropisch eiland. Het is bescheiden van afmetingen, maar ik kan me er altijd terugtrekken om te ontspannen. Ondanks het broekzakformaat van het eiland heb ik meerdere stranden tot mijn beschikking, een kleine vulkaan waarvan ik dan maar hoop dat hij slaapt en een klein meertje dat gevoed wordt door een waterval.

Angler_IslandToen ik voor het eerst kwam vroegen de inwoners me om het wat vervallen eiland onder handen te nemen, jaren wanbeheer hadden het kleine paradijs geen goed gedaan. Daarom heb ik eerst tamme schildpadden getraind om vis, garnalen en krab te vangen. Daarnaast heb ik kokospalmen, citroenbomen en chilistruiken aangelegd. Met deze ingrediënten bereid ik eenvoudige gerechten die ik verhandel. Met de opbrengsten daarvan heb ik inmiddels tamme otters getraind die voor mij zeeglas en schelpen opduiken, waar ik sieraden en optische instrumenten van maak. Daarnaast verbouw ik koffie waar ik vanillecappuccino van maak, een luxeproduct dat gretig aftrek vindt op de hele archipel.

Het belangrijkste van alles is dat ik hiermee ook limonademaker geworden ben (mijn specialiteiten zijn ananassap en granaatappelpunch). Ik kijk naar de mogelijkheden, zoek oplossingen voor problemen van de inwoners, en als ik niet bezig ben om mijn velden te bewerken dan verfraai ik mijn eiland met palmbomen, rozenstruiken en veelkleurige kameleons. Ook ben ik bezig met een terugfokprogramma voor regenboogzeepaardjes.

Mocht je op een dag concluderen dat ik er ineens niet meer ben, dan ben ik waarschijnlijk verhuisd, heb ik mijn intrek genomen in een bamboe hut met glas in lood ramen waar ik op de veranda kijk hoe de tropische vogels van boom naar boom dartelen. In de tussentijd zou ik je aanraden om zelf ook eens de mogelijkheid van een eiland te onderzoeken. In de Google Play Store, zoekterm ‘Paradise Bay’ zou het moeten lukken.

Advertentie

Bosbaden

IMG_20141109_141523Zondag hadden we een nieuw stukje Deventer ontdekt. Voor ons nieuw althans. Het landgoed ziet er niet uit alsof het recentelijk is opgetrokken. Het hotel en restaurant/café Geb & Gaia met allemaal verschillende gezellige zaaltjes, kampvuurtjes en dekens en de heerlijkste taarten wel. Eromheen een fijn stuk bos.  We hadden nog niet eens een uurtje door het bos gelopen, en toch zaten we daarna voldaan en uitgewaaid onder een dekentje bij het vuur. Buiten zijn, ik schreef het al eerder, is gewoon zo limonade. Het maakt je lichter, ruimer in je hoofd. En dat is niet alleen een gevoel, maar ook echt wetenschappelijk bewezen.

In Japan bestaat een apart woord om ‘contact maken met en het absorberen van de sfeer van het bos’ te beschrijven. De term Shinrin-yoku betekent letterlijk ‘bosbaden’. Prachtig toch? Baden in de weldaad van het bos. Rustgevende vogelconcerten, verfrissende bomengeuren en spectaculaire herfstkleuren. Onder dezelfde term wordt onderzoek gedaan naar de effecten van in het bos zijn. En dat onderzoek bevestigt dat het goed voor je is om het bos in te gaan. Alleen al het kijken naar plaatjes van een bos zou goed voor je zijn. En voor die voordelige effecten hoef je echt niet hele dagen door bossen te slenteren.

De onderzoekers voerden hun onderzoek uit in 24 bossen. Als je helemaal precies alle wetenschappelijke onderzoeksresultaten wilt weten, kun je hier kijken. De samenvatting: na twintig minuten in het bos waren mensen al veel meer ontspannen dan daarvoor. Als je dus elke dag in je pauze een klein wandelingetje maakt door een bosrijke omgeving, ben je meer ontspannen. Een kleine investering van twintig minuten. Ik zeg: doen. Lekker limonade maken in het bos. En zeker vandaag. En morgen. Want dat zouden echt weleens de laatste mooie dagen van het jaar kunnen zijn.

dus daarom word ik maar niet verlicht

DSCN5005

En ik dus maar elke dag braaf een half uur mediteren. Zonder ooit verlicht te raken. Natuurlijk vroeg ik me weleens af waarom ik maar niet verlicht werd, maar ja, Boeddha moest daar ook 49 dagen onafgebroken voor mediteren. En dat is wel 2352 halfuren, onafgebroken. Misschien dus niet zo gek dat die verlichting maar uit blijft. Ik heb ook al geen bodhi-tree in mijn tuin.

Maar nou las ik gisteren dat ik het dus gewoon verkeerd doe. Volgens een artikel in de Flow doet het soort meditatie waarbij je op één ding focust, de ademhaling bijvoorbeeld, niet zo veel. Laat dat nou net de meditatie zijn die ik altijd doe. Een ander soort meditatie daarentegen waarbij je niet focust, maar je gewoon openstelt voor alles wat er is, zou je veel creatiever maken. Ik vermoed dat je voor verlichting best wel wat creativiteit kan gebruiken.

Ik zit dus elke dag voor Jan lul een half uur met gesloten ogen en gekruiste benen. Ik verdoe mijn tijd. Ik ervaar mijn meditatie meestal als geslaagd of prettig als er precies niet is gebeurd wat volgens de Flow juist zo goed zou zijn. Gedachten die voorbijkomen als ik op mijn meditatiekussentje zit, plaats ik op wolken en laat ik weer lekker verder drijven. Hoe geniaal ze ook zijn, ik laat ze gaan en focus op mijn ademhaling. Want als ik deze niet-gefocuste meditatie doe, ben ik eigenlijk gewoon aan het denken. En dat wil ik nou juist even niet tijdens mijn meditatie. Wel jammer dat ik daar dus extra creativiteit door misloop. En daardoor misschien ook wel mijn kans op verlichting. Nou ja, wolkje, gedachte, drijven maar.

Boeken-verleiding

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Foto gemaakt door Gerda Kluitenberg

Jullie hebben mij al wel vaker zien worstelen met spullen. De aantrekkingskracht van nieuwe spullen blijft, maar ook de behoefte aan minder spullen om me heen blijft. Dus gaat er elke week weer een tasje naar de kringloop, worden de Marktplaats-advertenties wekelijks aangevuld en liggen overal in huis stapels spullen om weg te geven. Vooral boeken zijn bij ons in huis goed vertegenwoordigd. Er is geen plek voor ook nog maar één boek erbij. Maar ja, je woont in Deventer, en als daar dan die ene keer per jaar de grootste boekenmarkt van Europa plaatsvindt, zeg je dan: nou, ik ga dit jaar maar eens niet? Ik niet.

Dus speurde ik gisteren met duizenden andere mensen in de brandende zon de boekenkraampjes af. Om mezelf in de hand te houden, had ik een lijstje, weinig geld en een kleine tas. En goed gezelschap. Dat hielp. Ik kwam met slechts twee boeken thuis. We hanteren het zogenaamde één-d’erin-één-d’eruit-beleid voor onze boeken, dus er moeten twee boeken weg. Dat is te doen. Ik vrees dat Homerus aan een nieuwe Odyssee gaat beginnen…

Thuisvakantie

2014-07-12 14.28.20Terwijl het me een paar dagen geleden nog wat moeilijk afging om het thuis zijn na de vakantie als positief te ervaren, zijn de afgelopen twee dagen een soort vakantie thuis geweest. Heerlijk om je in je eigen stad op vakantie te voelen.
Drie dagen lang zijn de Deventer straten, parken en pleinen het toneel van internationale theatergezelschappen. Overal heerst vrolijkheid. Metershoge wielen in felle kleuren worden door de stad geduwd door dansers die in klei gehuld zijn. Andre Manuel en later De Kift gaan een samenzang aan met de kanaries en parkieten van het Vogeleiland. Ik kan jullie verklappen dat dat de muziek echt een meerwaarde geeft. In de vijver zwemmen dansers, duwen elkaar een vlot op en af, op het grote marktplein lijken acteurs op stelten in witte opgeblazen pakken haast als grote ballonnen door de mensenmassa heen te stuiteren. Er zijn verrijdbare parasols, acrobatiek.
Denk daar dan bij: zon, twee geweldige mensen met twee geweldige dochters, heerlijke lunch op het terras, picknick in het park en dan zie je ‘t denk ik wel zo’n beetje voor je: VAKANTIE. En toch gewoon thuis. Als het dan niet altijd vakantie kan zijn, mag het wat mij betreft wel elk weekend Deventer op Stelten zijn…

No more mister Yamaha

Hoofdrolspeler in dit verhaal: een oude Yamaha. Toeschouwers: mijn man en ik, verteller: ik uiteraard. Setting: een houten bankje voor Sussies Vintage en Koffie aan de Oude Koornmarkt in Antwerpen.
2014-07-06 22.04.16
Mijn man en ik drinken koffie, tegenover ons staat een gele Yamaha geparkeerd tegen de muur. Een man van middelbare leeftijd in overall blijft bewonderend naar de Yamaha staan kijken. In onvervalst –voor ons nauwelijks verstaanbaar- Vlaams begint hij ons te vertellen dat het een mooi exemplaar is, deze Yamaha, en dat hij er vroeger als jong jochie ook zo een wilde. Hij werkte er elke vakantie voor, amai. Maar toen hij genoeg geld bij elkaar had gespaard, mocht hij van zijn vader geen Yamaha kopen. Te gevaarlijk. Die dingen werden allemaal opgevoerd. Maar wat was hij mooi, die Yamaha, amai. Van zijn zuurverdiende centen heeft hij toen maar een stereo gekocht. Ook leuk, maar niet hetzelfde.
Hij had een goede kameraad, die had ook hard gewerkt in de vakanties en gespaard en die had stiekem wel een Yamaha gekocht. Precies zo’n zelfde gele. Zonder dat zijn vader het wist. Wat een mooi ding was dat, amai. Hij was er jaloers op. Hij had er zelf ook zo graag een gewild. Maar die vriend, die is er niet meer, amai. Hij zag de vader van zijn vriend –die niet wist dat zijn zoon op een opgevoerde Yamaha reed- nog op zijn pantoffels vanaf Linkeroever aan komen snellen, naar de plek waar diezelfde zoon met zijn gele Yamaha tegen een bus was gereden. Hij was op slag dood.

Er valt een pijnlijke stilte. Mister Yamaha no more. Met een zacht salut vervolgt de man zijn weg. Hij kijkt nog een paar keer achterom, naar de Yamaha. Zwijgend drinken wij onze cappuccino’s op. Amai, wat een verhaal.