Categorie archief: yoga

Jammie… yoga

namastéWat heerlijk, de yoga is weer begonnen. Nu, na mijn eerste les weer, begrijp ik niet hoe ik het zes weken heb volgehouden zonder. Mijn lichaam is stijf, maar stribbelt allesbehalve tegen als ik me door de verschillende houdingen heen worstel, links en rechts door elkaar haal, inadem als ik moet uitademen. Mijn lichaam heeft de yoga ook gemist.

Wat ik vooral gemist heb, is het moment erna. Het moment van na de les naar buiten stappen, door de stad en door het park naar huis fietsen, en voelen dat ik open sta. De zon verwarmt me als altijd, maar nu voel ik dat in elk lichaamsdeel, in elke cel. Net zoals ik de wolken boven me in mijn lichaam voel drijven. De bomen, de zwanen in de vijver van het park, we zijn verbonden.

Natuurlijk heb je weleens ananas gegeten, maar heb je het weleens echt geproefd? Ik kan het je aanraden. Na mijn yogales proef ik niet alleen hoe zoet en sappig de ananas is, ik proef ook de zon die ‘m beschenen heeft, de regen die ‘m beregend heeft, de aarde die ‘m gevoed heeft, de hele plant proef ik. Ik proef de ananas zoals die is, maar ook hoe die zo geworden is.

Yoga is echt zo limonade. In elk geval voor mij. Yoga is mijn limonade voor de ziel.

Advertentie

Les 1 van Desiree Jona Gold

boomhouding2

Mijn ranke appelboompje doet eigenlijk de hele dag niet veel anders dan staan. Gewoon een beetje voor zich uit staren. Ze beweegt niet, praat niet, knippert niet met haar ogen, zwaait niet met haar armen. Ze staat. En daarmee geeft ze mij, waarschijnlijk zonder het zelf te weten en onbedoeld, een heel belangrijke les. Die ik natuurlijk graag met jullie deel.

Les 1 van mijn appelboom: sta als een boom

In mijn vele zoektochten naar handreikingen om van mijn migraine af te komen, was gronden een terugkerend sleutelwoord. Dus las ik boeken over gronden. En werd daar niet wijzer van. Ik bekeek filmpjes over gronden en werd daar niet wijzer van. Of misschien wel wijzer, maar in elk geval niet meer gegrond. Sinds yoga op mijn pad kwam, kan ik stukken beter gronden. En dat heb ik geleerd door de boomhouding. In de boomhouding lijn je jezelf letterlijk uit tussen hemel en aarde. En dat is dus precies wat mijn geliefde Desiree de hele dag doet. Ze grondt en reikt naar de hemel. Niets meer en niets minder. Die beeldschone dame in mijn achtertuin staat me daar gewoon de hele dag eraan te herinneren om in balans te zijn; gegrond en één met het universum.

Ik vind het bijzonder. Ik had mijn appelboom niet geassocieerd met yoga. Ik zag Desiree als een danseres, een ballerina en van dat beeld werd ik gelukkig. Nu blijk ik gewoon een privé yogalerares in de tuin te hebben en daarvan word ik nog gelukkiger. Terwijl zij aardt op haar nieuwe plek, haar wortels steeds dieper de grond in laat kronkelen, ben ik ook aan het aarden op mijn nieuwe plek. En steeds steviger aan het staan. Door me voor te stellen dat ik een stevig gegronde boom ben met mijn kruintje in de lucht, mijn armen als takken om me heen, voelt uit-balans-zijn als een windje dat speels om me heen waait. Me plagerig een beetje kietelt. Met mijn nieuwe vriendinnetje achter in de tuin kan ik de hele dag boompje spelen.

Kneusje van de klas

yoga kraai

Ik ben blij dat ik goedlachs ben vandaag. Of specifieker: kan lachen om mijn eigen gestuntel. Vanmorgen tijdens de yogales ging het allemaal om balans. En die was bij mij ver te zoeken. Hoewel ik best van dansen houd, viel ik bij de houding van de danser steeds om. En in de houding van de kraai kwam ik überhaupt al niet. Van de andere houding ben ik de naam vergeten, maar in plaats van mijn voeten voor me uit te kunnen strekken en op mijn billen te balanceren, werd ik steeds naar voren getrokken. Alsof er een innerlijke touwtje aan me trok. Duidelijk gevalletje van uit balans.

Op de terugweg naar huis denk ik daar dan uiteraard over na. Hoewel mijn persoonlijke doel van yoga is om juist wat minder na te denken en wat meer in mijn lichaam te zitten. Mijn benen trillen nog na als ik aan het fietsen ben. Ben ik uit balans? Ik werp mijn vraag de IJssel in. Vraag het een Vlaamse Gaai die me verleidelijk zit toe te tjilpen. Trap die bal, Ans. Wacht even, wicht. My mind is playing tricks on me.

Sri Sri Ravi Shankar blijft maar herhalen dat je jezelf niet zo serieus moet nemen. Expectation reduces joy. Dus als ik van mezelf verwacht dat mijn handen mijn lichaam als een vogeltje de lucht in tillen, vermindert dat mijn plezier. Sterker nog, ik kan daar behoorlijk chagrijnig van worden. Al die mensen om me heen die heel gecontroleerd hun lichaam kunnen laten doen wat ze willen. Nee, dan ik. Mijn lichaam draait alle kanten op behalve de goede. Maar als ik die verwachting loslaat en kijk hoe ver ik kom, kan ik er heel hard om lachen. En is dat niet ook balans? Jezelf uitdagen met onmogelijke houdingen en tegelijkertijd mild zijn als het niet lukt. Met de oefening komen geest en lichaam in balans, ook als je voor- of achterover kukelt als een manke kraai of beroerde danser. Ik ben zo’n popje dat heen en weer zwiept en hoe hard het ook ergens heen wil, steeds terug veert naar het midden.

Inmiddels is er een weldadige rust op mijn schouders neergedaald. En de zon kriebelt zachtjes in mijn nek. Helemaal in balans.

 

Yoga met extra vitamine C

mediterende vrouw

Een nieuwe stap nemen, een nieuw woord uitspreken –dat is wat de mensen het meest vrezen, schreef Dostojewski. Ik weet niet of dat voor alle mensen geldt, maar ik weet wel dat het in zeer grote mate voor het mensje dat hier deze blog volkrabbelt, geldt. Ja, ik ben ontzettend bang voor nieuwe stappen. Zo bang dat ik ze het liefst niet zet. Of aan de hand van mijn vriend. Dat is Maak Limonade voor mij ook: mezelf uitdagen om wel die nieuwe stappen te zetten. Angst is een citroen. Tijd voor limonade dus.

 
Yoga is voor mij heel erg limonade. Ik weet dat het goed voor me is, dat ik er op alle mogelijke manieren positief door gevoed wordt, maar oh… wat blijft het eng. Vanmorgen regende het, en meteen klonk er een stemmetje in mijn hoofd: nou, dan blijf je toch lekker thuis, je gaat toch niet door die regen fietsen. Kop dicht, snauwde ik mezelf toe. En zond een berichtje het universum in of het alsjeblieft mocht ophouden met regenen. De laatste druppel regen viel drie minuten voor ik op mijn fiets zou moeten wegrijden. Ik had geen excuus om niet te gaan.
De anderhalf uur op mijn yogamatje zijn een constante worsteling met een knorrende maag, verkeerde sokken, stijf lijf, verwarring tussen links en rechts en daar van alles over vinden en wat moeten anderen daar dan wel weer niet van denken. Ik ben nog steeds meer bezig met anderen dan met mezelf. Als iedereen in de kaarshouding staat, zou ik zo klein als een muisje willen worden om door een gat in de muur weg te kunnen kruipen. Want ik kan de kaars niet. Tijdens het zingen van de mantra Om zoek ik wanhopig naar mijn stem, maar er komt geen geluid, hooguit een laag gebrom uit mijn keel. Tijdens de driehoekshouding kan ik mijn evenwicht niet houden en val om. Tijdens de eindontspanning ben ik de rest van de dag alweer aan het inrichten. En toch, en toch, is het de best bestede anderhalf uur van de week.
Want dan het moment op de fiets naar huis. Zelfs als er geen straaltje zon te zien is, zie ik zon. Voel ik zon op mijn huid. Hoor ik vogels zingen, niet één, maar een heel koor. En ze zingen voor mij. En de bomen buigen hun hoofd. Krokussen in het park richten zich op. Er is een regelrecht lijntje tussen mijn hart en de wereld. Elke woensdag als ik na mijn yogales naar huis fiets, voel ik me verbonden met alles en iedereen. Ook al kan ik een aantal houdingen niet, toch weet het universum zich in mij binnen te dringen. En andersom. Op woensdag ben ik de bloesemende boom langs het spoor, waar diezelfde ik van achter haar laptop op uit kijkt.