Ik mocht vandaag in stilte door de uiterwaarden van de IJssel lopen. Slenteren over de strandjes, bijna met mijn schoenen in het water, klauteren over de stenen, wegzakken in grasgrond en koeienvlaaien en stappen over distels en brandnetels. Met een lekker zonnetje in de rug. Heerlijk. En tegelijkertijd ook niet. Want terwijl ik daar zo liep en probeerde alleen maar te genieten van de stilte in mezelf en de geluiden van vogels om me heen, merkte ik hoe moeilijk ik dat vond: ZOMAAR genieten.
Meteen zocht mijn hoofd verwoed naar woorden om dat genieten in te vangen, voor een blog, een verhaal, een gedicht, en datzelfde hoofd zocht verwoed naar beelden, om te tekenen, schilderen, om het moment toch vooral vast te leggen. En daarmee plaatste ik iets tussen mezelf en de ervaring in. Een obstakel. Ik sleepte mezelf weg bij het simpelweg genieten van de rust en schoonheid van die wandeling. Hoe stom is dat!
Nou ja, en wat er vervolgens gebeurde hoef ik denk ik al bijna niet meer op te schrijven, je ziet ‘m vast wel aankomen. Ik werd een beetje boos op mezelf, vond er van alles van dat ik niet in staat was om zomaar te genieten, zonder doel, woordeloos, en in die irritatie dreef ik steeds verder weg van de aanvankelijk zo mooie ervaring. En uiteindelijk was ik nog slechts een hoofd dat naar beneden gericht gefocust was op het ontwijken van koeienstront. Terwijl de zon volop scheen en reigers boven mijn hoofd druk in de weer waren met van alles en andere vogeltjes zongen als onze piepende buggy maar dan mooi op elkaar afgestemd. Zet toch alsjeblieft dat hoofd uit, dacht ik nog, maar toen waren de trappen van de spoorbrug al reeds in zicht. Het was te laat.
Afgelopen donderdag had ik weer een seminar van 365 dagen succesvol. Deze dag ging over het bedenken van je missie. Het afgelopen half jaar ben ik bezig geweest om belemmerende overtuigingen en niet helpende patronen minder invloed te geven en een, als het ware blanco pagina te worden, waarop ik nu mijn dromen kan projecteren, om daaruit een missie te formuleren. Wat is mijn passie, wat zijn mijn talenten en hoe komen die samen in mijn missie? Zoals na elke seminar heb ik weer het gevoel schromelijk achter te lopen en het allemaal niet te weten.
Gisteren vierden mijn man en ik onze verjaardagen. Ik voel daar altijd een lichte weerstand tegen, daarom vier ik mijn verjaardag het liefst niet. Ik leg die onwil voor een feestje altijd uit als ruimtegebrek. Met niet meer dan zeven zitplekken is ons kleine huisje snel vol, en onze nog kleinere tuin wellicht nog sneller. “Ik denk dat je er gewoon moeite mee hebt om in het middelpunt van de belangstelling te staan”, zei mijn man vorige week. Dat gaf me wel het een en ander om over na te denken.
Waarom mijn blog in het begin zo goed voor mij werkte, was doordat ik bewuster begon te leven. Met meer aandacht in het moment, zou je kunnen zeggen. Ik had altijd wel oog gehad voor mooie wondertjes in de natuur, mooie luchten, overvliegende vogels, een fijne ontmoeting, een diep gesprek, maar had deze mooie dingen nooit eerder zo duidelijk binnen laten komen als geluksmomenten. Als je dat wel doet, moet je gewoon erkennen dat er best veel momenten van geluk zijn op een dag. En in het verlengde daarvan: dat je eigenlijk best gelukkig bent.
Ik ben gelukkig. Maar ik mag weer wat meer gaan stilstaan bij alle dingen om me heen die me een geluksgevoel geven. Ik zit in standje citroen, en het wordt hoog tijd dat dat verandert. Ik kan er allerlei oorzaken, argumenten, uitleg en excuses zelfs voor aandragen, maar daar gaat het niet om. Ik moet weer limonade maken!
Ja, ik twijfel. Niets mis mee, zou je denken: ‘twijfel is het begin van wijsheid’, zei René Descartes. ‘Twijfel is een van de namen van intelligentie’, zei Jorge Luis Borges. Lekker blijven twijfelen dan, maar ook Alfred Lord Tennyson had denk ik gelijk met zijn woorden: ‘Twijfel is een duivelskind’. Ik twijfel over of ik door moet gaan met deze blog of niet.
Mijn rijlessen waren een constante worsteling met mezelf, meer dan met het verkeer om me heen en de auto. Ik kon mezelf gewoon op geen enkele manier voor me zien als iemand die zou kunnen autorijden. Als er twintig dingen goed gingen tijdens een les en één ding fout, dan bleef dat ene ding maar door mijn hoofd malen als bewijs van mijn onkunde. Twee weken geleden nog kon ik mezelf echt niet alleen, zonder mijn rij-instructeur, visualiseren in een auto. Ik zag het gewoon echt niet voor me.
Maar toen bedacht ik, met nog maar anderhalve week te gaan tot mijn rij-examen, dat ik mijn mantra in het teken van dat rijden zou stellen. Mijn nieuwe mantra werd: ik hou van mezelf en ik accepteer mezelf als goede automobilist. Ik heb me helemaal suf gemantra’d. De eerste paar dagen werkte de mantra op mijn zenuwen en lachspieren tegelijk, maar dat werd elke dag een beetje minder. De stiekeme gedachte begon in mijn hoofd te ontstaan dat ik misschien wel zou kunnen autorijden. En dat, daar ben ik van overtuigd, zette de deur open naar een positieve uitslag van mijn rij-examen.
Ik ga dappere limonade maken dit jaar, schreef ik in mijn vorige post. Maar wat bedoel ik daar dan mee?
Misschien ken je het wel, van die dagen die maar niet voorbij lijken te gaan. Van die nachten ook, die al voorbij zijn voor je de tijd hebt gehad om je ogen goed en wel te sluiten (door je kind dat niet kan slapen). Dat je in de spiegel kijkt en niet kan ontdekken waar je wallen precies ophouden -lopen ze serieus bijna door tot aan mijn kin?- Dat je achter je laptop zit en zelfs uit je tenen geen inspiratie geperst krijgt om iets te schrijven. En dat je ondertussen, daar dwars doorheen, bizar vet gelukkig zit te zijn om een woordje dat je kind ineens zegt -teddybeer- en samen schaterlacht als jullie doorhebben dat ze al zeker een minuut los staat te staan zonder om te kukelen. Dat je kriebels in je buik voelt als je ziet met hoeveel trots ze achter haar loopwagentje door de kamer stapt. Dat je dan hoopt dat ze gaat slapen zodat je even kan douchen, misschien zelfs ontbijten of een vlugge kop koffie naar binnen kan gieten. Dat ze niet slaapt en je een half uur later, met die wallen waarvan je nog steeds niet hebt kunnen achterhalen waar ze precies eindigen en je ongedouchte lijf en je kleren die echt al wel een paar dagen geleden in de was hadden gemogen -maar ja- met haar in de wagen buiten loopt om maar een paar uur verder te komen in de dag. En dat dan je hart een vreugdesprongetje maakt als je haar vrolijk hoort brabbelen en zelfs iets hoort voortbrengen dat best eens een soort van een liedje zou kunnen zijn. Dat je verliefd over haar haartjes strijkt, die wél schoon zijn, net als haar kleertjes trouwens. En dat haar wallen je meer pijn doen dan die van jezelf. Van die dagen die maar niet voorbij lijken te gaan, maar die je ook voor altijd vast zou willen houden. Elke dag een afscheid van weer een stukje kindertijd.
Maak Limonade 