Deze week begint de Week tegen de Eenzaamheid (van 22 september tot 1 oktober). Meer dan een miljoen Nederlanders voelt zich eenzaam. Dat wil zeggen dat ze een gevoel van verbondenheid met anderen missen. Ik heb al eerder over de verbindende kracht van post geschreven. Niet verwonderlijk dus dat het project van Eef de Nooijer, Postmaatje, mijn aandacht trok. Postmaatje wil mensen die graag schrijven samenbrengen met eenzame ouderen of zieke mensen, die het leuk vinden om post te ontvangen. Zo is er even contact, wat voor ouderen of zieke mensen die zich eenzaam voelen, echt een verschil kan uitmaken. Een paar vragen aan Eef de Nooijer:

Hoe ben je op het idee gekomen van Postmaatje?
“Ik heb het altijd al leuk gevonden om te schrijven. Twee jaar geleden lag ik in bed en bedacht ineens dat het leuk zou zijn om met een oud dametje te schrijven. Ik heb altijd een boekje naast mijn bed liggen om ideeën in op te schrijven, en toen ik de volgende dag dit idee in mijn boekje terug las, besloot ik er iets mee te gaan doen. Ik nam contact op met een verzorgingshuis en meteen meldden 25 ouderen zich aan. Daar was ik een beetje door overdonderd, want ik heb een baan, gezin en druk sociaal leven, dus 25 ouderen schrijven zou me te veel tijd kosten. Maar ik heb vrienden en familie ingeschakeld en toen kwam dat goed. Het liet wel meteen zien dat het een goed idee was. Er was dus duidelijk vraag naar postmaatjes.”

Doen er veel mensen mee?
“Er zijn nu zo’n 1100 actieve koppelingen tot stand gebracht. Dus één-op-één koppelingen van een oudere aan een postmaatje. Maar inmiddels doen ook scholen mee. Daarvoor heb ik het huiskamerproject bedacht. Zo’n school schrijft dan aan een groep ouderen en die post wordt ook in de groep gelezen. Dat is voor de ouderen fijn, dat ze even gezien zijn, dat er een moment aan hen gedacht is, maar ook voor de kinderen en jongeren is het contact met de ouderen goed. Die mensen hebben vaak zo veel meegemaakt, er is zo veel wijsheid, maar in plaats van daar respect voor te hebben, stoppen wij onze ouderen weg in verzorgingshuizen. We schrijven ze af alsof ze geen nut meer hebben voor de maatschappij. Dat is droevig. Ik hoop daar iets in te kunnen veranderen.”

Kost het veel tijd?
“Het hoeft niet veel tijd te kosten. Wij vragen van onze schrijvers om 4 tot 8 keer per jaar te schrijven. Vaker mag natuurlijk, maar hoeft niet.”

Doe je nog iets speciaals tijdens de Week tegen de Eenzaamheid?
“Ja, deze week zetten we meerdere mensen in het zonnetje. Mensen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken, mensen die te maken hebben met eenzaamheid, kortom mensen die wat aandacht goed kunnen gebruiken. Het is een eenmalige actie, je kan je aanmelden via info@eefies.nl. Dan ontvang je een mail met daarin de gegevens van het maatje dat jij deze week in het zonnetje gaat zetten.”

Krijg je weleens reacties te horen van de post ontvangende ouderen?
“Een heel mooie reactie kreeg ik van een schrijver. Zij schrijft aan een oud dametje, maar die dame kan niet meer schrijven, dat lukt haar niet meer. Op een dag kreeg de schrijfster toch een kaartje terug. In heel bibberig handschrift liet de oude vrouw haar weten dat ze de post heel erg waardeert. ‘Je maakt mijn dag’, schreef ze. Dat is toch prachtig. Daar doe je het voor.”

Ik begrijp dat je eigenlijk meer behoefte hebt aan ontvangers dan aan schrijvers. Hoe kunnen lezers van deze blog meedoen als ze dat willen?
“Ik heb inderdaad op het moment meer schrijvers dan ik kan koppelen. Als mensen dit project willen steunen, doen ze dat vooral door zelf verzorgingshuizen te benaderen en over dit project te vertellen. Ik heb daarvoor informatiepakketjes die bij mij aangevraagd kunnen worden. Ik hoop op den duur iemand aan te kunnen nemen om dit werk te doen, maar op het moment doe ik alles nog zelf.”

Wat zijn je citroenen?
“Waar ik tegenaan loop is dat de ouderen voor wie een postmaatje interessant zou zijn, niet makkelijk te bereiken zijn. Het kost enorm veel tijd om een verzorgingshuis binnen te komen, en als de directeur en managers eindelijk akkoord zijn, dan heeft de activiteitenbegeleider die het project moet uitzetten, vaak geen tijd. Dat is frustrerend. Te weten dat er zo veel eenzame ouderen zijn die het leuk zouden vinden om post te ontvangen, om te weten dat er af en toe iemand aan ze denkt, en ook meer dan genoeg schrijvers die deze mensen willen schrijven, maar dat je ze niet gekoppeld krijgt. Dat is een behoorlijke citroen.”

Hoe maak je daar limonade van?
“Door positief te blijven. En door meer media-aandacht op te zoeken. Als mensen je kennen, of van het bestaan van Postmaatje af weten, kom je ook makkelijker ergens binnen. En ik heb sinds kort de ANBI-status, wat betekent dat ik een Algemeen Nut Beogende Instelling ben. Ik sta dus goed bekend en kom zo eerder in aanmerking voor subsidie en eventuele samenwerkingen met bedrijven en instellingen. Ik houd mijn doel goed voor ogen: bewustwording bij mensen dat we iets van onze ouderen kunnen leren, en dat we goed voor ze zorgen en ze met respect behandelen. Zolang ik dat doel maar voor ogen heb, kan ik mijn citroenen wel aan.”

Meer weten of iets doen voor Postmaatje? Kijk op www.postmaatje.nl