Gisteren vierden mijn man en ik onze verjaardagen. Ik voel daar altijd een lichte weerstand tegen, daarom vier ik mijn verjaardag het liefst niet. Ik leg die onwil voor een feestje altijd uit als ruimtegebrek. Met niet meer dan zeven zitplekken is ons kleine huisje snel vol, en onze nog kleinere tuin wellicht nog sneller. “Ik denk dat je er gewoon moeite mee hebt om in het middelpunt van de belangstelling te staan”, zei mijn man vorige week. Dat gaf me wel het een en ander om over na te denken.

Meer dan last van ruimtegebrek heb ik last van mijn idee dat ik anderen belast door ze uit te nodigen voor mijn feestje. Ik heb ook wel een paar mensen om me heen die al verbleken en beginnen te zuchten en te steunen als ze horen dat ze ‘ergens verwacht worden voor een feestje’. Naast moeite met in het middelpunt van de belangstelling te staan (dat vind ik ook niet echt leuk; bang dat ik niet blij en dankbaar genoeg reageer op een cadeautje; bang dat ik iemand oversla met taart, of een te groot of te kleine stuk geef; bang dat het huis er niet leuk en schoon genoeg uitziet; bang dat het eten niet lekker is of niet genoeg), vind ik het moeilijk om anderen te vragen om tijd voor me vrij te maken. Al die volle agenda’s, al die drukke mensen, en dan ‘moeten’ ze weer iets. Voor mij!

Hoe meer je viert, hoe meer er zal zijn dat het waard is om te vieren, zeggen David de Kock en Arjan Vergeer. De vraag van mijn man heeft veel voor me verhelderd. Eigenlijk vier ik mijn verjaardag niet omdat ík dat niet wil, maar omdat ik ervan uitga dat anderen dat niet willen. Omdat ik het mezelf niet waard vind. En dat is een gevoel dat ik niet meer wil voelen. Het zou dus zo maar kunnen dat je volgend jaar een uitnodiging ontvangt voor een feestje. Van mij. Gewoon omdat het leuk is om feest te vieren. En omdat ik het waard ben.