Drie weken ben ik al moeder. Drie weken precies. Feitelijk is daar weinig ‘ineens’ aan. Zelfs als je alle jaren dat je ervan droomde om moeder te zijn niet meerekent, heb je nog altijd negen maanden over als zekere voorbereidingstijd. Toch voelt het alsof ik ineens moeder ben geworden. Omdat het concrete moeder zijn zo anders is dan de abstracte voorstelling die ik er van tevoren van had.
Vooral in de droomjaren zag het moederschap er in mijn verbeelding uit als dagenlange fietstochten in eeuwigdurende zomers met gezellige picknicks in bloeiende bloemenweiden. Tijdens de zwangerschap lag mijn focus vooral op de baby; hoe zou ze zijn, eruitzien, ruiken, voelen? Tijdens de bevalling was er geen denken en na dat gedachtevacuüm was ze er. Ineens. Het mooiste, liefste, schattigste meisje ter wereld.
En toen zij er ineens was, was er ineens ook haar moeder. Ik dus, maar in een variant die ik niet had kunnen bedenken. Omdat je van tevoren niet weet dat zo’n grote liefde bestaat. Zo’n allesoverheersende, ik-kan-dagenlang-naar-je-kijken, je-bent-om-op-te-vreten liefde. Zo’n jij-bent-het-nieuwe-centrum-van-mijn-wereld liefde. Een liefde die je doet huilen omdat ie zo alomvattend, zo onbegrijpelijk onbeschrijfelijk groot is. En het is die grote moederliefde die maakt dat je blijmoedig je tepels stuk laat zuigen, luiers verschoont, niet slaapt en al het mogelijke doet om het hartverscheurende huilen van je kind te stoppen.
Het gebeurt automatisch. Ineens blijk je meer koosnaampjes te kennen dan je voor mogelijk hield en blijken je handen gemaakt te zijn om de buikkrampjes van je kindje weg te strelen. Terwijl je je hele volwassen leven op verjaardagen het Lang zal je leven hebt geplaybackt omdat je echt niet zingen kan, waagt je stem zich ineens schuchter en schor aan slaapliedjes voor je kindje. Ineens ben je moeder. Voormalig denker des vaderlands René Gude zei, toen hij me feliciteerde met mijn zwangerschap, dat ik met het zwanger zijn de beste fout maakte die ik kon maken. Ik begrijp wel wat hij bedoelde. Er is op dit moment niets anders dan moeder zijn. Mijn lichaam weigert aan alle kanten dienst en voor bloggen, schrijven, schilderen is geen tijd. Maar het is het allergrootste geschenk en voorrecht om de moeder van dit prachtige meisje te mogen zijn. Ineens.