Tagarchief: IJssel

Wandelen in stilte

Ik mocht vandaag in stilte door de uiterwaarden van de IJssel lopen. Slenteren over de strandjes, bijna met mijn schoenen in het water, klauteren over de stenen, wegzakken in grasgrond en koeienvlaaien en stappen over distels en brandnetels. Met een lekker zonnetje in de rug. Heerlijk. En tegelijkertijd ook niet. Want terwijl ik daar zo liep en probeerde alleen maar te genieten van de stilte in mezelf en de geluiden van vogels om me heen, merkte ik hoe moeilijk ik dat vond: ZOMAAR genieten.

Meteen zocht mijn hoofd verwoed naar woorden om dat genieten in te vangen, voor een blog, een verhaal, een gedicht, en datzelfde hoofd zocht verwoed naar beelden, om te tekenen, schilderen, om het moment toch vooral vast te leggen. En daarmee plaatste ik iets tussen mezelf en de ervaring in. Een obstakel. Ik sleepte mezelf weg bij het simpelweg genieten van de rust en schoonheid van die wandeling. Hoe stom is dat!

Nou ja, en wat er vervolgens gebeurde hoef ik denk ik al bijna niet meer op te schrijven, je ziet ‘m vast wel aankomen. Ik werd een beetje boos op mezelf, vond er van alles van dat ik niet in staat was om zomaar te genieten, zonder doel, woordeloos, en in die irritatie dreef ik steeds verder weg van de aanvankelijk zo mooie ervaring. En uiteindelijk was ik nog slechts een hoofd dat naar beneden gericht gefocust was op het ontwijken van koeienstront. Terwijl de zon volop scheen en reigers boven mijn hoofd druk in de weer waren met van alles en andere vogeltjes zongen als onze piepende buggy maar dan mooi op elkaar afgestemd. Zet toch alsjeblieft dat hoofd uit, dacht ik nog, maar toen waren de trappen van de spoorbrug al reeds in zicht. Het was te laat.

Advertentie

Afscheid

DSCN5257

Sinds ik limonade maak, meet ik alles op mijn limonadeschaal. Bij alles wat ik doe en denk, vraag ik me af of het limonade is. En hoe limonade dan precies. Op een schaal van 1 tot 10. De afgelopen weken stonden in het teken van afscheid. Afscheid nemen van iemand doet pijn. We noemen dat citroen. In die pijn blijven hangen maakt zuur. Ik houd niet van zuur.

We hebben met een ritueel afscheid genomen. Afscheidsbrieven geschreven en die in een papieren bootje op de IJssel laten wegdrijven. Het bootje dreigde om te vallen, het bootje dreigde op de kant te botsen, het bootje had gewoon even tijd nodig om te wennen aan het gewicht van ons in woorden vervatte afscheid en aan het deinen van het koude IJsselwater. Met de ondergaande zon op de achtergrond verdween ons bootje vol afscheid, dreef verder de IJssel af tot we ‘m niet meer konden zien. Er ging iets troostends uit van het nastaren van dat wegdrijvende bootje in de verte. Daarmee is de pijn niet weg. Maar de constante zure smaak wel.

Ik vroeg me dus af hoe limonade dat was, zo’n afscheidsritueel. Ik denk dat het hoog scoort op mijn limonademeter. Want zo’n ritueel geeft afronding aan. Je erkent de pijn en het verdriet, maar kiest ervoor om het los te laten en verder te gaan. En dat is, wat mij betreft, heel erg limonade.

DSCN5255DSC_0082

Limonade voor het oprapen

DSCN5019DSCN5029

 

Op een dag als deze ademt alles limonade. Je hoeft er alleen maar voor naar buiten.

Ik kwam vanmorgen tijdens de yogales wat citroenen tegen. Dat is prima natuurlijk, maar ik laat ze graag daar na de les ook weer achter. Deze citroenen liften echter mee naar huis. En daar had ik eigenlijk geen zin in. Ik begon te analyseren, ervan overtuigd dat als ik ze maar begreep deze citroenen wel weer weg zouden gaan. Maar dat deden ze niet. Dus… tijd voor wat limonade!

En die limonade lag voor het oprapen vandaag. Koeien en paarden in de wei, groene bomen, maar ook al bruingele kastanjebomen.  Uitgedroogde berenklauw, maar ook nog klaprozen en korenbloemen. De mais in de velden stond metershoog. Appelbomen, een blauwe lucht. Bootjes in de IJssel. Roofvogels in de lucht. Jonge zwaantjes uitgegroeid tot volwassen, alleen hun grijze verenkleedje DSCN5037verraadt nog dat ze jong zijn. Automatisch bewegen mijn voeten de trappers DSCN5049van mijn fiets. Elke andere fietser groet en glimlacht. Wat een dag. Dat zo’n heerlijk zonnetje dat voor elkaar krijgt. Daar kan zelfs een citroenbril niets tegen beginnen. Citroenen? Eh… welke citroenen. De mijne heb ik onderweg ergens in de berm laten rollen.

Ga naar buiten, lieve mensen. De limonade is overal!

spijbeldagje

2014-05-19 09.53.29

In mijn vorige bericht had ik geconstateerd dat mijn dankbaarheid voor wat en wie ik om me heen heb, zich teveel op mijn meditatiekussen en te weinig in de dagelijkse praktijk van mijn leven laat voelen. Alle reden om daar iets aan te veranderen dus. Daarom heb ik vandaag gespijbeld. Mijn werk mijn werk gelaten. Om een vriendinnetje dat ik alweer veel te lang niet gezien had, te zien. En om te genieten van het lekkere weer tijdens een fietstocht van Deventer naar Zutphen. En terug. Wat je dan allemaal tegenkomt? Oh gewoon. Ooievaars. Hazen. Overvliegende ganzen. Grazende paarden in de wei met veulens. Klaprozen. Koeien met kalfjes. Schaapjes op een kluitje in de schaduw van een boom. Zwanen met jongen. Bootjes. En heel veel IJssel. Je kan bijna helemaal de IJssel blijven volgen. En als de weg dan af en toe wat verder landinwaarts voert, fiets je tussen prachtige boerderijen en molens door. Geweldig mooi. Het leven is genieten. Dit moet ik echt vaker doen.