Misschien ken je het wel, van die dagen die maar niet voorbij lijken te gaan. Van die nachten ook, die al voorbij zijn voor je de tijd hebt gehad om je ogen goed en wel te sluiten (door je kind dat niet kan slapen). Dat je in de spiegel kijkt en niet kan ontdekken waar je wallen precies ophouden -lopen ze serieus bijna door tot aan mijn kin?- Dat je achter je laptop zit en zelfs uit je tenen geen inspiratie geperst krijgt om iets te schrijven. En dat je ondertussen, daar dwars doorheen, bizar vet gelukkig zit te zijn om een woordje dat je kind ineens zegt -teddybeer- en samen schaterlacht als jullie doorhebben dat ze al zeker een minuut los staat te staan zonder om te kukelen. Dat je kriebels in je buik voelt als je ziet met hoeveel trots ze achter haar loopwagentje door de kamer stapt. Dat je dan hoopt dat ze gaat slapen zodat je even kan douchen, misschien zelfs ontbijten of een vlugge kop koffie naar binnen kan gieten. Dat ze niet slaapt en je een half uur later, met die wallen waarvan je nog steeds niet hebt kunnen achterhalen waar ze precies eindigen en je ongedouchte lijf en je kleren die echt al wel een paar dagen geleden in de was hadden gemogen -maar ja- met haar in de wagen buiten loopt om maar een paar uur verder te komen in de dag. En dat dan je hart een vreugdesprongetje maakt als je haar vrolijk hoort brabbelen en zelfs iets hoort voortbrengen dat best eens een soort van een liedje zou kunnen zijn. Dat je verliefd over haar haartjes strijkt, die wél schoon zijn, net als haar kleertjes trouwens. En dat haar wallen je meer pijn doen dan die van jezelf. Van die dagen die maar niet voorbij lijken te gaan, maar die je ook voor altijd vast zou willen houden. Elke dag een afscheid van weer een stukje kindertijd.