Ik weet graag waar ik aan toe ben. Als er dingen buitenshuis gaan gebeuren of er komen mensen op bezoek, dan wil ik het liefst van tevoren weten wat er van minuut tot minuut gaat gebeuren. En als iets dan net even anders loopt, kan me dat best in de war brengen. Maar daarmee is het nu dus gedaan. Ik kan nog zoveel controle willen, maar feit is dat ik helemaal geen controle meer heb.
Een voorbeeld: we krijgen bezoek, ik weet precies hoe laat, tot zover alles in orde. Maar ik weet dus ook vóór welke tijd ik alles wat ik wil doen gedaan moet hebben. En daar komt het lieve kleine mooie schattige meisje om de hoek kijken. Ik wil namelijk vóór het bezoek er is een mailtje verstuurd hebben, de was in de wasmachine hebben, de was boven opgeruimd hebben, een blog geschreven hebben en dat lieve kleine schatje gevoed en in bed hebben. Duidelijke planning, duidelijke wensen, tot zover alles in orde.
Maar dan: het kleine meisje neemt langer de tijd voor het drinken dan ik gepland had. Daarbij poept ze tijdens het drinken haar luier zo vol, dat die tussentijds verschoond moet worden. Terwijl we door willen naar borst twee krijgt ze de hik en wil even alleen met mijn tepel spelen. Ik laat het liefdevol toe en zie de tijd die ik bestemd had voor andere dingen wegtikken. De hik is over, de lieve schat is weer aan het drinken. Maar die melk komt er net zo hard weer uit. Ze spuugt niet alleen zichzelf helemaal onder, maar ook haar moeder, we hadden uiteraard allebei net schone kleren aan. Dus voor het lieverdje in haar inbakerdoek kan, moet eerst alles verschoond worden. Als ze net een nieuw schoon rompertje aan heeft, volgt een tweede kotsgolf. Ik overweeg even dit rompertje maar aan te laten, maar voel me bij die gedachte een heel slechte moeder. Ik heb niet nog een schoon rompertje beneden liggen, dus daarvoor moet ik naar boven. Dat lukt me inmiddels zelf, maar nog niet met haar. Ik moet haar dus tijdelijk even alleen laten om van boven een schoon rompertje te halen. Ze kan niet op het aankleedkussen blijven liggen, daar kan ze vanaf rollen, en naakt in de box, dat kan ook niet, dat is te koud. In een dekentje wikkelen dan maar. Meisje in de box, mama snel naar boven. Meisje heeft het naar haar zin in de box, dus laat mama haar nog maar even liggen. De tijd om nog iets gedaan te krijgen van wat ze allemaal had willen doen, is er toch niet meer. En ja hoor, daar gaat de bel al. Met haar ondergekotste shirt laat ze het bezoek binnen. Haar kindje heeft niet eens kleertjes aan, wat moet het bezoek wel niet denken…

Het is zomaar een voorbeeld. Ik denk niet dat het een slecht ding is om de controle los te moeten laten. Als het niet lukt zoals je wilt, dan moet je het maar willen zoals het lukt. Geweldig toch, wat voor les zo’n klein hummeltje van zes weken oud je kan leren!