Vers ontwaakt uit de migrainesluimer voelt het altijd een beetje alsof ik herboren ben. Er is een wat wantrouwend wakker worden, een verwonderd constateren dat ik er nog ben en dat de wereld er nog is en dat ik die wereld kan bekijken zonder het gevoel dat er een vrachtwagen over mijn hoofd rijdt. Tegenover elk migrainesterven staat die nieuwe frisse blik, alsof je de wereld voor het eerst ziet.

Ik ga jullie vandaag uitnodigen om een haiku te schrijven. Waarom, zal je heel terecht vragen. Nou, dat kan ik uitleggen. In de Happinez vertelde een bekende haiku-dichteres dat het schrijven van haiku’s eigenlijk een soort meditatie is. Een heel erg in-het-nu-zijn. En meditatie is limonade. In-het-nu-zijn is limonade. Dus moeten haiku’s ook wel hartstikke limonade zijn.

De regels zijn simpel. Een haiku bestaat uit drie regels van vijf, zeven en vijf lettergrepen, zeventien in totaal dus, en bevat een woord dat naar een seizoen verwijst. Zoals ik het begrijp, is het schrijven van een haiku eigenlijk meer een oefening in kijken dan in schrijven. Het wonderlijke zien in het alledaagse. En daar laat ik graag mijn frisse after-migraineblik op los.
Een eerste poging:

Geel herfstblad in boom
een lied zingt door de takken –
een zomer die dooft.

We blijven even bij hetzelfde thema:

Woest-winde adem
de bladeren dansen wild –
de zomer vertrekt.

Eentje van mijn man, die hij zo uit zij mouw schudde, toen hij hoorde wat ik aan het doen was:

Koe op het water
het vlotje deint in de stroom –
loei lekker verder.

Een haiku moet eigenlijk ook nog een verrassende wending in zich hebben, maar dat is misschien meer iets voor gevorderden. Alhoewel, een limonade haiku zou weleens onvermijdelijk tot een verrassende wending kunnen leiden. Laten we ’t maar proberen:

Het gerucht van fruit
de smaak van gevangen zon –
zooo limonade

Hmm, ik ben nog niet tevreden. Dit kunnen jullie vast beter. Doen jullie mee? Keer jullie verwonderde blikken binnenstebuiten en maak er limonade haiku’s van.