Oma en ik op pad – tekening gemaakt door mijn vriend

90 Zou ze geworden zijn vandaag. Een respectabele leeftijd. Die ze nu misschien waar dan ook met haar andere overleden dierbaren viert. Voor ons in elk geval geen taart vandaag. Wel veel herinneringen. Aan tot soep gekookte champignons, versteende gebakken aardappeltjes, viskoekjes, het museum in Amstelveen waar we in haar rode koekblik heen reden, heel veel foto’s, Max Tailleur in haar wc, een kamer die helemaal vol cadeautjes lag, cashewnoten, donkerbruine kasten, leren banken, Artis waar ik haar laatste jaren vaak met haar doorheen sjokte. Aan eindeloos geouwehoer en een eindeloze stilte. De laatste tijd herinner ik me steeds meer van echt vroeger, voor haar beroerte, van haar huis waar ik vaak logeerde. Haar oude buurtje, haar garagebox, haar tuin. Ik heb zo’n dag niet nodig om aan haar te denken. Mijn omaatje is sinds haar hemelen altijd bij me. Ik weet niet precies hoe dat werkt, maar ik kan met zekerheid zeggen dat ze bij me is.
Oma zei altijd: ‘Tel je zegeningen. Realiseer je wat je hebt, en geniet van de mensen om je heen.’ Ik doe dat misschien te weinig. Ik ben vooral op mijn meditatiekussen erg dankbaar voor wat en wie ik om me heen heb, maar in mijn dagelijks leven maak ik waarschijnlijk te weinig tijd om daarvan te genieten. Daar is mijn blog ook voor. Om me te stimuleren om dat wel te doen. De positieve dingen op te zoeken. Dat mijn oma dood is, zou je een citroen kunnen noemen. Maar dat ze zo in mij doorleeft en om me heen is, ervaar ik als limonade. Iemand missen die je dierbaar was en is, is misschien ook wel gewoon heel erg limonade.
Ik kom vandaag geen stiekeme (burgerlijk ongehoorzame) bloemetjes op je graf leggen, oma. Geen witte steentjes. Je weet toch wel dat ik aan je denk. Ik ga vandaag met mijn zusje in je rode koekblik op stap. Hoe symbolisch is dat…