Sommige limonademakers zijn echte helden. Natuurlijk is iedereen in zekere zin een held, en in elk geval de held van zijn of haar eigen leven, maar deze limonademakers verdienen een pluim. Setting: de vijver in het park naast de deur. De bomen en struiken zijn mooi besneeuwd, het is een plaatje. Maar in dat prachtige plaatje speelt zich tegelijkertijd een doodsstrijd af. Onder een wilg in de vijver is een meerkoetje wild aan het spartelen. Dat doen vogels wel vaker en dan is het leuk om te zien, maar dat dit niet leuk is, is me meteen duidelijk. Het arme beestje lijkt vast te zitten. Ik zie er mensen aan de waterkant bij staan en iemand telefoneert, waaruit ik opmaak dat de dierenambulance gebeld is.

Even later is inderdaad de dierenambulance in het park. Het meerkoetje is nog steeds aan het spartelen in het water. Ik klop op het raampje van de bus. Een aardige dame vertelt me dat ze niet de juiste attributen hebben om het water in te gaan. Ja, ze zijn allemaal vrijwilligers. Zij en haar collega hebben dienst tot 13.30 uur, wat het inmiddels al geweest is, “maar ja, als er zoiets gebeurt, ga je natuurlijk niet naar huis”. Ze wachten op de reddingsbrigade en ik wacht met hen mee. Een kwartier later is de reddingsbrigade ter plaatse. Ook vrijwilligers, die normaal hun werk veelal verrichten tijdens badkuipraces, intochten van Sinterklaas. En een enkele keer om een zielig vogeltje uit het water te redden. Maar dit vertellen Frans en Shirley me pas later, want meteen als ze de auto uitstappen, gaan ze aan het werk. Shirley hijst zich in het waterdichte duikpak, Frans helpt, en dan klikt hij haar aan een touw en staat ze al in het water. Koud is het, en dieper dan gedacht. Ze loopt-zwemt naar het meerkoetje toe en weet het beestje snel te bevrijden, in elk geval los te krijgen van de wilg. Maar wat er verder nog aan het arme beestje vastzit, komt met ‘m mee.
Terwijl Frans zijn collega uit het water helpt, nemen de mensen van de dierenambulance het vogeltje over. Shirley trekt haar pak uit, dat minder waterdicht bleek dan de bedoeling en poseert even trots. Want ja, “hier doet ze het dus voor”.

Ondertussen ontfermen de dame en heer van de dierenambulance zich over het meerkoetje. Ik kijk door de ruiten de ambulance binnen en kan zo goed zien wat ze doen. Ze kijken geconcentreerd, maar ook verdrietig. Het diertje is zo erg verwikkeld geraakt in een stuk visdraad dat zijn pootje gebroken is, of er eigenlijk bijna af ligt. Beetje bij beetje wordt het pootje verder bevrijd van draad en takjes en bladeren, waarbij de ambulancemedewerkers, als het beestje de kans krijgt, ferme pikken van de vogel in hun hand moeten incasseren. Het pootje is vrij, maar hangt er inderdaad losjes bij. Er gaat een verband omheen, zodat het beestje zich niet nog verder kan beschadigen met zijn getrappel en gefladder, en dan gaat ie een bak in, met lekkere warme handdoeken om zich heen. Waarheen? “Naar het asiel,” vertelt de meneer van de dierenambulance. “Maar het is goed mogelijk dat het beestje daar geëuthanaseerd wordt. Zo’n pootje spalken heeft niet veel zin, dan kan het beestje niet terug de natuur in. Er zijn grenzen aan wat je kan doen.”

Dat is wel een beetje een droevig einde van al die lieve dappere acties om het meerkoetje te redden. Maar het maakt de acties niet minder heldhaftig. Wat prachtig wat die mensen doen. Echte helden!