Mijn ranke appelboompje doet eigenlijk de hele dag niet veel anders dan staan. Gewoon een beetje voor zich uit staren. Ze beweegt niet, praat niet, knippert niet met haar ogen, zwaait niet met haar armen. Ze staat. En daarmee geeft ze mij, waarschijnlijk zonder het zelf te weten en onbedoeld, een heel belangrijke les. Die ik natuurlijk graag met jullie deel.

Les 1 van mijn appelboom: sta als een boom

In mijn vele zoektochten naar handreikingen om van mijn migraine af te komen, was gronden een terugkerend sleutelwoord. Dus las ik boeken over gronden. En werd daar niet wijzer van. Ik bekeek filmpjes over gronden en werd daar niet wijzer van. Of misschien wel wijzer, maar in elk geval niet meer gegrond. Sinds yoga op mijn pad kwam, kan ik stukken beter gronden. En dat heb ik geleerd door de boomhouding. In de boomhouding lijn je jezelf letterlijk uit tussen hemel en aarde. En dat is dus precies wat mijn geliefde Desiree de hele dag doet. Ze grondt en reikt naar de hemel. Niets meer en niets minder. Die beeldschone dame in mijn achtertuin staat me daar gewoon de hele dag eraan te herinneren om in balans te zijn; gegrond en één met het universum.

Ik vind het bijzonder. Ik had mijn appelboom niet geassocieerd met yoga. Ik zag Desiree als een danseres, een ballerina en van dat beeld werd ik gelukkig. Nu blijk ik gewoon een privé yogalerares in de tuin te hebben en daarvan word ik nog gelukkiger. Terwijl zij aardt op haar nieuwe plek, haar wortels steeds dieper de grond in laat kronkelen, ben ik ook aan het aarden op mijn nieuwe plek. En steeds steviger aan het staan. Door me voor te stellen dat ik een stevig gegronde boom ben met mijn kruintje in de lucht, mijn armen als takken om me heen, voelt uit-balans-zijn als een windje dat speels om me heen waait. Me plagerig een beetje kietelt. Met mijn nieuwe vriendinnetje achter in de tuin kan ik de hele dag boompje spelen.