Ik ben heel blij om jullie vandaag deze mooie gastblog van Arjeh Kalmann te mogen presenteren:

Het is een bizarre cyclus, de cyclus van het leven.

Vorige week werd een nicht van mij zeventig jaar. Ik gaf haar een foto waar ze zelf op staat als baby’tje van nul jaar. De foto is gemaakt in 1945. Ze zit op schoot van haar trotse oma, en om haar heen staan haar moeder en haar overgrootmoeder. Vier generaties.

Die baby is nu dus zeventig, en heeft zes kleinkinderen van wie er enkele over een paar jaar misschien ook kinderen zullen hebben. Dan kan mijn nicht weer figureren op een foto van vier generaties, en dan is zij de oudste. Zoals ooit haar overgrootmoeder.

Zo schuiven de generaties op. Van de onderste sport van de ladder naar de bovenste. Voor je het weet maak je deel uit van de oudste generatie.

Het is een bizarre cyclus, maar het is ook mooi. Oud maakt plaats voor nieuw.

En iedereen laat op de een of andere manier een voetstap achter. Een boek. Een gedicht. Een gemetselde muur. Een fotoalbum. Een mooie herinnering. Een warme arm.