Als je wacht, gebeurt er ook iets, las ik laatst ergens. Want door te wachten neem je afstand en daardoor krijgen nieuwe ideeën ruimte. Niet dat ik zit te wachten hoor. Dat moet je namelijk vooral niet doen, schrijven mijn verloskundigen in hun instructie voor de bevalling. Door wachten duurt de tijd langer, zeggen ze. Dus wacht ik niet, terwijl ik rustig de dagen, uren, minuten weg laat tikken tot het moment daar is. Eh nee… dat is geen andere omschrijving van wachten, toch?

Hoe doe je dat dan, niet-wachten, terwijl alles gericht is op een moment in de zeer nabije toekomst dat langzaam dichterbij sluipt? Door jezelf bezig te houden? Dat doe ik wel. Ik lees me te pletter en ik teken en schilder wat. Ik doe dutjes en zit wat in de tuin te kijken hoe de plantjes groeien en papa en mama koolmees af en aan vliegen om hun jongen te voeren. Ik ben wel in het NU, zeg maar. Maar dwars door dat Nu heen is die zeer nabije toekomst ook steeds aanwezig.

Poëzie komt pas als je erop wacht zonder nog te wachten, schreef Herman de Coninck. Zou het met die bevalling net zo zijn? Dan blijft de vraag nog steeds: hoe doe je dat dan, wachten zonder te wachten? En loop je dan al die nieuwe ideeën mis die ruimte krijgen als je wel wacht?