David de Kock en Arjan Vergeer zijn zelf al razend inspirerend, maar tijdens de vorige seminar werden we ook nog eens door een andere inspirerende spreker toegesproken. Jaap Bressers, in rolstoel, had vanaf het eerste moment mijn volledige aandacht. Omdat hij zo open, met zelfspot en toch heel kwetsbaar zijn eigen verhaal vertelde. Op zijn 21e kreeg hij een duikongeluk en brak zijn nek. Hij werd in een buitenlands ziekenhuis wakker, verlamd vanaf borsthoogte, geen idee waar hij was, wat er gebeurd was en in paniek. De verplegers reageerden op zijn geroep door keurig de monitoren te controleren en dan weer weg te gaan. Maar één verpleger, broeder Carlos, merkte Jaaps paniek op en legde zijn hand op zijn schouder, waar hij nog wel gevoel had, en zei: It’s okay. Door zich oprecht in Jaap te verplaatsen, maakte hij een enorm verschil; dat kleine gebaar gaf Jaap de kracht om door te gaan. Sindsdien spreekt Jaap van Carlos-momentjes: momenten waarop je van betekenis bent voor een ander, misschien zelfs zonder je daar zelfs bewust van te zijn. Want toen Jaap Carlos later vertelde hoeveel dat gebaar voor hem betekend had, antwoordde hij: ach, ik deed gewoon mijn werk.
Jaap moedigt ons aan om ons te focussen op de Carlos-momentjes in ons leven. Want hij gelooft dat er in iedereen een Carlos zit en dat we allemaal op onze eigen manier het verschil kunnen maken. Als één hand op je schouder zoveel verschil kan betekenen, zijn we allemaal in staat om het verschil te maken. Kijk eens naar wat er allemaal goed gaat, zegt hij. Wat mij erg deed denken aan mijn limonade-momenten: focus op wat er goed gaat. Maar Jaap Bressers geeft die limonade wel even meer diepgang. Focus op de momenten waarop je iets voor een ander betekent, het verschil maakt, hoe klein misschien ook. Superlimonade, die Jaap, en broeder Carlos trouwens ook!
Wanneer was en/of ben jij een Carlos? En durf je dat ook echt binnen te laten komen, dat jij voor iemand anders het verschil maakt(e)? Ik vond dat persoonlijk lastiger dan de Carlos-momentjes herkennen in mijn leven. Zullen we ons de komende tijd eens wat meer op deze Carlos-momenten richten?
Ga vooral ook even op Jaap Bressers’ website kijken voor meer inspiratie, en zijn gratis E-book kun je hier downloaden.
Afgelopen donderdag had ik weer een seminar van 365 dagen succesvol. Deze dag ging over het bedenken van je missie. Het afgelopen half jaar ben ik bezig geweest om belemmerende overtuigingen en niet helpende patronen minder invloed te geven en een, als het ware blanco pagina te worden, waarop ik nu mijn dromen kan projecteren, om daaruit een missie te formuleren. Wat is mijn passie, wat zijn mijn talenten en hoe komen die samen in mijn missie? Zoals na elke seminar heb ik weer het gevoel schromelijk achter te lopen en het allemaal niet te weten.
Vorige week heb ik acht uur alleen, in stilte, in een cirkel van 3 meter, zonder te eten, zonder horloge en telefoon, zonder schrijfwaar, in een bos doorgebracht. Met alleen 1,5 liter water, extra kleren, een regenpak en een vuilniszak om op te zitten. Het idee was dat als je kunt ‘zijn met wat is’ er ruimte ontstaat om te dromen. De natuur als middel om jezelf te verbinden met een groter bewustzijn. Wie ben je als je niets meer hebt?
Mijn rijlessen waren een constante worsteling met mezelf, meer dan met het verkeer om me heen en de auto. Ik kon mezelf gewoon op geen enkele manier voor me zien als iemand die zou kunnen autorijden. Als er twintig dingen goed gingen tijdens een les en één ding fout, dan bleef dat ene ding maar door mijn hoofd malen als bewijs van mijn onkunde. Twee weken geleden nog kon ik mezelf echt niet alleen, zonder mijn rij-instructeur, visualiseren in een auto. Ik zag het gewoon echt niet voor me.
Maar toen bedacht ik, met nog maar anderhalve week te gaan tot mijn rij-examen, dat ik mijn mantra in het teken van dat rijden zou stellen. Mijn nieuwe mantra werd: ik hou van mezelf en ik accepteer mezelf als goede automobilist. Ik heb me helemaal suf gemantra’d. De eerste paar dagen werkte de mantra op mijn zenuwen en lachspieren tegelijk, maar dat werd elke dag een beetje minder. De stiekeme gedachte begon in mijn hoofd te ontstaan dat ik misschien wel zou kunnen autorijden. En dat, daar ben ik van overtuigd, zette de deur open naar een positieve uitslag van mijn rij-examen.
Maak Limonade 