“Een bloem houdt niet op mooi te zijn als er iemand voorbijloopt die haar niet opmerkt, en stopt ook niet met lekker ruiken ook al wordt haar geur niet gewaardeerd,” schrijft Timber Hawkeye in Buddhist Boot Camp. “De bloem blijft haar verheven zelf: elegant, sierlijk en beeldschoon.” De natuur laat ons zien hoe het zou moeten. Bloemen die prachtig bloeien, ondanks hun korte levensduur en vaak zelfs zonder gezien te worden; sterren die stralen zonder dat we ze bewonderen; bomen die niet mopperen of depressief worden als ze niet bedankt worden voor de zuurstof die ze geven. Zonder iets te verwachten je mooiste zelf zijn; ik denk dat er maar weinig mensen zijn die dat kunnen. En ik behoor niet tot die weinigen.

Toch is dat wat we volgens Timber Hawkeye moeten doen: stralen, wat er ook gebeurt, een vriendelijke en zachtaardige ziel zijn (ook als er niemand kijkt). Een ster, een bloem zijn te midden van andere potentiële bloemen en sterren. Om het stralen, om het vriendelijk en zachtaardig zijn. Omdat dat is wat je wilt zijn, omdat dat is wie je bent. Super-inspirerend, vind ik! De volgende keer dat ik overmand dreig te worden door gevoelens van ontevredenheid, jaloezie of gekwetstheid omdat iemand mij niet ziet zoals ik wil dat hij of zij me ziet, denk ik aan die bloem van Timber Hawkeye die daar maar op haar allerprachtigst staat te stralen zonder dat er ook maar iemand oog voor heeft. En aan John Lennons zon: When you do something noble and beautiful and nobody noticed, do not be sad. For the sun every morning is a beautiful spectacle and yet most of the audience still sleeps.

Maar voor de zekerheid heb ik ook maar even een dikke eik in het park naast de deur omhelsd en ‘dank je wel’ in zijn grijsbruine, licht gegroefde stam gefluisterd.