Maak Limonade. Wat bedoel ik daar dan eigenlijk mee, vroeg ik me af toen ik vanmorgen langs de IJssel fietste. Nou gewoon, antwoordde een stemmetje in mij: ook de leuke dingen zien. Zodat de citroenen even naar de achtergrond verdwijnen. Prompt stond ik op de rem, omdat er boven mij een soort gevecht –al zag het er meer uit als een dans- gaande was tussen een roofvogel en een veel kleiner vogeltje, dat zich niet alleen dapper verdedigde tegen zijn veel grotere gevleugelde soortgenoot, maar zelfs heldhaftig tot de aanval over ging. Ik zette mijn fiets aan de kant van de weg en genoot van het schouwspel. Dit dus, dacht ik. Dit is limonade maken: oog hebben voor de mooie dingen om me heen. De citroenen de citroenen laten. De tijd nemen om langs de kant van de weg naar de lucht te staren. En de verbaasde blikken van voorbijgangers gewoon van me af te laten glijden. Voelen dat de wind die de vogels boven me in beweging houdt dezelfde is als die voorzichtig over mijn gezicht strijkt. Ik voel me een klein moment helemaal verbonden met vogels, lucht, weilanden, rivier. En de kleine vogel won!
Maak Limonade 