Ik ben een verzamelaar van mooie quotes. Alles wat ik tegenkom in boeken, tijdschriften, interviews, op muren in de stad en inspirerend vind, noteer ik in mijn boekje dat op dat moment al mijn zielenroerselen in zich bergt. Soms resoneert een uitspraak, doet letterlijk iets trillen diep van binnen, soms heb ik dat zelf niet eens door. Ik weet niet meer waar ik de uitspraak tegenkwam –nieuw is ie natuurlijk niet- maar ik schreef When life gives you lemons, make lemonade niet alleen in mijn boekje, maar ook op een post-it –met klaprozen- en die plakte ik op het toetsenbord van mijn laptop en daar staarde de citroenen me een paar weken aan. Tot het ineens begon te zingen, in me, ergens tussen mijn longen en mijn hart, maak limonade, tralala, maak limonade. En het liedje hield niet meer op. Het maak limonade achtervolgde me onder de douche, op de fiets, tijdens de yogales, tijdens een werkbespreking, tijdens het knuffelen met de kat, zelfs in bed hield een zacht neuriënd maak limonade me wakker.

Na een jaar overspannen thuis zitten en boos en verdrietig zijn om de Citroenen in mijn leven, is het Maak Limonade dat maar door me heen blijft zingen, welkom. Meer dan welkom. Ik ben al lang op zoek naar een manier om verder te gaan, zin te vinden, weer levenslust te krijgen, de citroenen de citroenen te laten. Nu het zingen maar niet wil ophouden, besluit ik het te omarmen.  Maak Limonade is vanaf vandaag mijn Strijdkreet. Met goede moed en ook wel iets van dapperheid trek ik ten strijde om van mijn citroenen limonade te maken!