Een rennende gorilla

Alles draait om focus. Tijdens een bekend psychologisch experiment bekeken proefpersonen een opname van twee basketbalteams –een team met witte shirts en een team met zwarte shirts- die een basketbal overgooiden. De opdracht voor de proefpersonen was om het aantal keren te tellen dat het witte team de bal overgooide. Na ongeveer 45 seconden liep er iemand verkleed als gorilla door de zaal. 46% van de proefpersonen zag de gorilla niet, gefocust als ze waren op het overgooien van de bal. Alles draait om focus. We kunnen blind zijn als gevolg van een gebrek aan aandacht en dan niet zien wat zich voor onze neus afspeelt. Anders gezegd: we zien over het hoofd waar we niet naar zoeken.

20160914_124749Als je focus vooral op negatieve dingen ligt, zie je dus letterlijk de positieve dingen niet. Maar gelukkig geldt dat ook andersom. Als je voortdurend op zoek bent naar positieve dingen, zie je ook minder negatieve dingen. Je kunt je hersens daarvoor trainen. Hoe je dat doet? De beste en snelste manier is door een lijst te maken van alle goede dingen in je leven. Dat klinkt heel simpel en dat is het ook. Als je elke dag drie goede dingen opschrijft, train je je hersens in minder dan vijf minuten per dag om beter te worden in het opmerken van positieve dingen en mogelijkheden voor groei. En omdat we maar op een paar dingen tegelijk gericht kunnen zijn, worden op hetzelfde moment negatieve dingen naar de achtergrond verplaatst.

Als je dit een week doet, merk je daar nog een half jaar effect van. Dat is wel de moeite waard om een tijdje te proberen, toch. Doe je mee?

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Advertentie

Twijfel

twijfel2 (1)Ja, ik twijfel. Niets mis mee, zou je denken: ‘twijfel is het begin van wijsheid’, zei René Descartes. ‘Twijfel is een van de namen van intelligentie’, zei Jorge Luis Borges. Lekker blijven twijfelen dan, maar ook Alfred Lord Tennyson had denk ik gelijk met zijn woorden: ‘Twijfel is een duivelskind’. Ik twijfel over of ik door moet gaan met deze blog of niet.
Toen ik ermee begon, twee jaar geleden, om mezelf op vriendelijke wijze te dwingen mijn aandacht op de positieve dingen in mijn leven te richten, gaf dat doel heel duidelijk richting. Maar inmiddels lijk ik mijn doel een beetje kwijt, en ervaar ik een gebrek aan richting. Het is niet zo dat ik de stok achter de deur om naar de goede dingen te kijken, niet meer nodig heb, allesbehalve zelfs, maar de stok lijkt niet meer te werken, in elk geval niet zoals in het begin. ‘Onze twijfel is altijd de vijand van onze intuïtie’, zei Inayat Khan. Ik denk dat dat waar is. Mijn twijfel en mijn intuïtie staan pal tegenover elkaar in deze. Mijn intuïtie zegt: loslaten; mijn twijfel zegt: maar alle andere ideeën die met je blog samenhangen dan? Hoofd en hart met elkaar in strijd, en dat om een blog…

Dus ben ik nu aan het nadenken: heb ik een andere stok nodig of moet ik helemaal stoppen met deze blog? Hoe kan ik mijn blog weer op een positieve manier voor mij (en hopelijk ook voor jullie) laten werken?

Ik ben er nog even niet uit. Mocht je er iets van vinden, laat het me dan vooral weten.

 

 

Openlucht bioscoop

IMG_20140305_124714

Maak Limonade. Wat bedoel ik daar dan eigenlijk mee, vroeg ik me af toen ik vanmorgen langs de IJssel fietste. Nou gewoon, antwoordde een stemmetje in mij: ook de leuke dingen zien. Zodat de citroenen even naar de achtergrond verdwijnen. Prompt stond ik op de rem, omdat er boven mij een soort gevecht al zag het er meer uit als een dans- gaande was tussen een roofvogel en een veel kleiner vogeltje, dat zich niet alleen dapper verdedigde tegen zijn veel grotere gevleugelde soortgenoot, maar zelfs heldhaftig tot de aanval over ging. Ik zette mijn fiets aan de kant van de weg en genoot van het schouwspel. Dit dus, dacht ik. Dit is limonade maken: oog hebben voor de mooie dingen om me heen. De citroenen de citroenen laten. De tijd nemen om langs de kant van de weg naar de lucht te staren. En de verbaasde blikken van voorbijgangers gewoon van me af te laten glijden. Voelen dat de wind die de vogels boven me in beweging houdt dezelfde is als die voorzichtig over mijn gezicht strijkt. Ik voel me een klein moment helemaal verbonden met vogels, lucht, weilanden, rivier. En de kleine vogel won!