Ik woon sinds twee maanden in een nieuwe stad. In een nieuw huis. In een nieuwe straat. Ik dacht dat ik door te verhuizen en mijn baan op te zeggen mijn citroenen te slim af was, maar ze verhuisden gewoon mee. Ik struikel erover op de trap, in de douche. Ze hangen in de gordijnen om me zodra ik ´s ochtends mijn ogen open doe op de nek te springen. Citroenen laten zich niet wegstoppen. Ze willen aangekeken worden, gezien en gehoord worden; het zijn verdorie net mensen.

Allemaal ego, zegt mijn mediterende zelf, terwijl ik in kleermakerszit op mijn meditatiekussen zit. Een ego vol citroenen. Soms denk ik dat ik citroenen in mijn hoofd heb, in mijn hart, dat ik citroenen adem en dat er citroensap door mijn aderen stroomt. Allemaal vals ik, zegt mijn mediterende betweter. Alleen maar gedachten. Citroenen groeien aan bomen, niet in harten. Zure tranen bestaan niet. Mijn innerlijke citroen komt in opstand en zit onrustig te schuiven op mijn meditatiekussen. Citroenen houden niet van stilte. Citroenen hebben het te druk om te mediteren, het zijn écht net mensen.