In mijn voornemen om elke dag een uur computertijd in te ruilen voor buitentijd zat geen enkele restrictie ingebouwd dat die wandeling of fietstocht niet ergens heen zou mogen gaan. Dus fietste ik gisteren bij wijze van middagpauze naar het tuincentrum, om me te vergapen aan hortensia’s in de prachtigste kleuren en roze bloesemende boompjes, en om helemaal verliefd te worden op een klein nectarineboompje, dat instant geluk beloofde, maar in mijn tuin noch fietstas paste. Met aardbeienplanten aan mijn stuur, een Helleborus in mijn ene fietstas, viooltjes in mijn andere fietstas en potgrond onder de snelbinders fietste ik volledig uit balans terug naar huis. En was heel blij. En bleef ook de hele dag heel blij. Met die vrolijke kleurtjes, de zon die er maar geen genoeg van kreeg om die leuke plantjes te beschijnen.
Tot de zon onder ging. En mijn vriend thuiskwam, en een grote bloemenoase aantrof in zijn tuin. ‘Volgende week gaat het sneeuwen,’ zei hij. Ik keek hem ongelovig aan. ‘Echt niet. Toch?’ Hij bleef volhouden van wel. Dus heb ik de hele morgen alle weersites afgezocht. Het wordt wel iets kouder volgende week, maar nergens een teken van sneeuw. Zou hij me dan toch voor de gek hebben gehouden? Hij is meestal niet zo’n grapjas.
Stond vandaag stukje over in het AD. Het gaat om het weerbericht van vandaag precies een jaar geleden. Toen werd er sneeuw voorspeld voor het weekend….
aha,vandaar. Ik vond het ook wel een heel wrede gedachte dat er nu nog sneeuw zou komen, al die arme plantjes en bomen en vogeltjes. Maar gelukkig.