Elke zondagochtend lig ik te wachten tot de kerkklokken beginnen te luiden. Dat deed ik in Utrecht en dat doe ik nu in Deventer ook. Om precies 9.40 beginnen ze. En precies op datzelfde moment word ik terug het verleden in gekatapulteerd. In mijn jeugd om precies te zijn, en nog specifieker, naar het huis van mijn opa en oma in Blerick. Het klokkengeluid doet me daar ontwaken op zo’n zelfde zondagochtend. Mijn zusje en ik in het tweepersoonsbed waarin we altijd naar het midden toe rollen en om het hardst om deken vechten. Op zondagochtend de trap af, eerst de kou van onze blote voeten op de stenen vloer in de keuken, waar mijn ouders iets lekkers voor ons hebben neergelegd, dan de rokerige woonkamer in, waar we tv mogen kijken tot de volwassenen ontwaken. Soms zit mijn opa er al. Hij rookte Caballero sigaretten zonder filter.

Hoewel dit niks meer met de zondagochtend te maken heeft, hoort bij dit beeld ook de -in mijn beleving- altijd bloeiende forsythia in de enorme achtertuin van mijn opa en oma. En daarom begon ik dit verhaal eigenlijk te vertellen: omdat ik nu vanuit mijn slaapkamerraam uitkijk op een prachtig bloeiende forsythia in mijn eigen achtertuintje. En zo komen het geluid van die beierende kerkklokken en het beeld van die forsythia in vol ornaat samen. De gong die bij mijn opa en oma in de gang hing, hangt nu bij mijn zusje, en zal ongetwijfeld bij haar dezelfde nostalgische gevoelens losmaken. Ik heb wat takken van de forsythia in een vaas gezet, om het beeld wat langer vast te houden. Nostalgie die blij en melancholisch stemt tegelijk.