Wat is de natuur in een paar dagen veranderd! Vorige week waren de bomen nog kaal, -bloesemende bomen uitgezonderd- en deze week is alles groen. Knalgroen, intens groen, neongroen. Als klein meisje, en eerlijk gezegd -maar houd dit maar tussen ons, oké- als groter meisje ook nog, probeerde ik altijd het moment te vangen dat de bomen van kaal ineens weer blad hadden. ’t Gebeurt altijd binnen enkele dagen. Nu begon het afgelopen maandag. Een groene explosie, of om preciezer te zijn: een schuchter groen explosietje, die dinsdag al iets uitbundiger was, en vandaag staan de bomen in het park al in vol ornaat groen te wezen. De straat waar ik van mijn werkkamer op uitkijk, begint zich aan mijn oog te onttrekken. Groene bladergordijnen, wapperend in de wind, ontnemen me het zicht. En geven me er een veel spectaculairder uitzicht voor terug. Groen, overal waar ik kijk. Heerlijk vind ik het. Zo is die stiekeme kou ook wel te dragen, omdat er in groene kou een belofte schuilt dat het snel weer warm gaat worden. En anders sla je toch gewoon zo’n bladerdekentje om.