Heb ik mijn roeping gemist, vroeg ik me gisteren af terwijl ik de sla uit de tuin aan het oogsten was, er wat zelf gekiemde tuinkers doorheen deed en bieslook uit de tuin plukte. Ik keek om me heen, zag de aardbeienplantjes vrolijk de lucht in schieten, paprika en komkommer dapper verder groeien en de door slakken aangevreten radijs zich weer herstellen. Terwijl ik de veel te lang verwaarloosde tomatenplantjes eindelijk verpotte, bedacht ik dat ik binnen op de vensterbank nog ui, lavendel en wat kruiden had gezaaid, die inmiddels ook wel een buitenplekje verdienden.
Het liefst zou ik een appelboom hebben. Nog liever een appelboomgaard. En het allerliefst een kersenboomgaard. Maar in ons tuintje van 2 x 3 is dat niet erg haalbaar. Dus ben ik blij met mijn aalbessenstruik, met mijn doornloze braamstruik met extra doorns en mijn vijg. En de druif van de buurvrouw. Maar toch, een echte boom… Waar je een schommel in kan hangen. En dan een kindje op de schommel dat eindeloos geduwd wil worden…
Maak Limonade is voor mij: die laatste gedachte niet denken. Of er in elk geval niet te lang bij stil blijven staan. Bedenken dat het ook fijn is om zelf bij maanlicht onder bloesemende takken te schommelen. Met mijn innerlijke kind. Of zoiets. Ik denk dat ik een appelboom ga adopteren. Dat kan. Dan krijg je een eigen boom met een naambordje en die mag je dan in het najaar zelf leeg komen plukken. Geweldig toch? Niet zo leuk als een boom in eigen tuin, maar toch een goed alternatief. En dan ga ik zelf vijf kilo appels plukken. Met mijn innerlijke kind. Als dat geen lekkere Limonade geeft.