Zomaar samen pizza eten op een doordeweekse dag. Terwijl de portemonnee hard schreeuwt dat we beter thuis kunnen gaan koken en overvolle agenda’s ons ook huiswaarts willen hebben, stappen wij lekker ondeugend toch de pizzeria binnen. Om even geen laptops tussen ons in te hebben, geen telefoons, privé of van het werk. Om even rustig van elkaars gezelschap te genieten. En van een lekkere pizza.

Achter ons zitten drie mannen van middelbare leeftijd. Ambtenaren, denkt mijn vriend. Ze tikken hun droge witte wijn sneller weg dan ik mijn sinas. Al hun collega’s gaan over de tong. In de keuken wordt de afgelopen dag doorgenomen. Van een rustig gesprek is allang geen sprake meer, de mannen achter ons overstemmen zelfs onze gedachten. Op de televisie speelt België tegen Algerije, uit de geluidsboxen kermt een Italiaanse zanger. Alle geluiden samen worden een soort enorm allesoverheersend Geluid. De pizza is echt superlekker. Verse tomaten, gorgonzola, olijven en kappertjes. En hoewel een diep gesprek er zo niet echt in zit, voelen we ons, te midden van alle herrie, een eilandje van rust, waar we samen heerlijk even zitten te spijbelen van alles wat verstandiger was geweest.