Ik heb het druk. Er moeten teksten nagekeken en geschreven worden. Er moeten nieuwe opdrachtgevers gezocht worden. Er moeten dingen geregeld worden voor logees. Er moeten foto’s gemaakt worden. Er moet een was gedaan worden. Er moet nog veel dringender schoongemaakt worden. Er moeten telefoongesprekken gevoerd, mails beantwoord. Er moet gemediteerd worden. Er moeten yoga oefeningen gedaan worden. Er moeten besluiten genomen worden over een vakantie. Mijn boom schreeuwt om water. Willy om eten. Er moet verzorgd worden. Er moeten kaarten verstuurd. Er Moet Geblogd!

Alleen bij de gedachte aan al die dingen word ik al doodmoe. Het leven is één groot moeten, lijkt het soms wel. Ik besluit dat ik vanavond niets meer moet. En mijn vriend besluit hetzelfde. De gordijnen gaan dicht, de laptop mee naar boven en wij trekken ons terug in bed. Voor een aflevering Six Feet Under. Want daar zijn we sinds een paar dagen aan verslaafd.

Wij, die al jaren geen tv meer hebben en nooit mee kunnen praten over films en series, wij hebben Six Feet Under ontdekt. De serie is, meen ik, al meer dan tien jaar oud. Wij leven ten diepste mee met David, Nate en Claire, die net hun vader hebben verloren en nu zijn begrafenisonderneming hebben overgenomen, terwijl hun moeder met haar Italiaanse baas het bed in duikt. Vooral in Brenda kan ik me erg goed inleven. Omdat ze van die nuchtere dingen zegt, zoals dat we allemaal dood gaan, en dat we onze tijd op aarde maar beter goed kunnen besteden.

Wat me meteen terugbrengt bij al die dingen die moeten en die zich nu verder opstapelen. Alleen de was dan even doen? Ach, laat ook maar, hoe goed besteed is een leven dan uiteindelijk als je alleen maar gedaan hebt wat je moest? Ligt niet juist de waarde in de kleine guilty pleasures? We kijken er gewoon nog een aflevering achteraan… Al dat moeten wacht maar even zes voet onder de grond.