uit het boek Het meisje met de zwavelstokjes, geïllustreerd door Bernadette

“Haar handen waren bijna bevroren van de kou. Ach, één zwavelstokje zou ze toch wel kunnen aansteken. Dat zou haar zo goed doen. Voorzichtig trok ze een zwavelstokje uit het bosje in haar hand. Rits – wat gaf dat een vonkenregen en wat brandde het mooi. Het zwavelstokje gaf een warme, heldere glans; toen ze haar hand er omheen hield, was het net een klein kaarsje.”

Wie kent het verhaal van het meisje met de zwavelstokjes van Hans Christian Andersen niet? Het arme meisje dat op haar blote voetjes door de sneeuw loopt en binnen in de huizen andermans feestvreugde ziet. Ze heeft het koud, ze heeft honger. Maar bij het schijnsel van haar zwavelstokjes ziet ze allemaal mooie dingen voor zich. Verlichte kerstbomen, lekker kersteten…

“Weer streek ze een zwavelstokje langs de muur af. Het licht straalde en in die glans stond haar oude grootmoeder glimlachend bij haar. ‘Grootmoeder’, riep het meisje. ‘O, neem mij toch mee! Ik weet dat je weer weg bent als het zwavelstokje uitdooft.’ Haastig streek het meisje alle overige zwavelstokjes van het bosje af. Ze wilde haar grootmoeder bij zich houden. De zwavelstokjes straalden met zo’n glans, dat het lichter werd dan op klaarlichte dag. Nog nooit was grootmoeder zo mooi en zo groot geweest. Ze nam het kleine meisje op de arm en in het stralende licht vlogen ze samen steeds verder omhoog. En daarboven was geen kou, geen honger, geen angst – ze waren bij God.”

Het meisje sterft van de kou. Net zoals er deze kerst andere meisjes van de kou, van de honger, door oorlog en ziekte, zullen sterven, terwijl wij lekker warm binnen met onze families aan tafel zitten. Een heel droevige gedachte, maar niet één die daarom maar weggestopt moet worden. Dit is ook de wereld waarin we leven. Reden des te meer om ons deze kerst nog meer dan alle andere dagen van het jaar te realiseren hoe goed wij het hebben, te genieten van de mensen met wie wij deze dagen mogen doorbrengen, te missen wie er niet bij kunnen zijn en dankbaar te zijn voor de warmte en de liefde waardoor we omringd worden.

Ik wens jullie een hele fijne kerst.