Mijn maand geven zit er bijna op. Ik ben blij als het voorbij is. Op deze manier, als het moet, is de lol er voor mij snel vanaf. Gisteren verscheen er een mailtje in mijn inbox met het volgende citaat van Swami Atmanand: ‘I have given, I have to receive’ is the way to sorrow. ‘I have received, I have to give’ is the way to happiness. We need to mature from the joy of getting to the joy of giving. Mooi toch weer, van die schijnbaar toevallige uitspraken die zo op het juiste moment bij je terechtkomen. Voor mij is de blijdschap van het geven gekoppeld aan spontaniteit, weet ik nu. Geven vanuit je hart en niet omdat je jezelf hebt opgelegd een maand lang te geven.

Wat heeft de afgelopen maand mij geleerd? Dat ik al veel geef. Maar dat het ook altijd meer kan. Ik kan bijvoorbeeld meer complimenten geven. Maar ook dat je soms gewoon nooit genoeg kan geven. Mijn donaties aan Nepal bijvoorbeeld, welk verschil maken mijn kleine beetjes nou helemaal? Wat natuurlijk geen reden is om dan maar niet te geven. Maar frustrerend is het wel. Ik dacht, misschien moeten we een grootscheepse kaartenactie opzetten, allemaal kaartjes sturen naar Nepal om de mensen daar te laten weten dat we aan ze denken en met ze meeleven, maar wie zit daar nou op te wachten als je geen dak boven je hoofd meer hebt en dringend verlegen zit om water en eten? Dus maar weer wat geld die kant op, in de wetenschap dat ik mijn eigen geweten aan het sussen ben. En dat ondertussen overal ter wereld mensen hulp nodig hebben.

Dat is denk ik het belangrijkste dat deze maand mij gegeven heeft; dat het me er weer even heel erg van bewust heeft gemaakt hoe bevoorrecht ik ben dat ik kan geven, dat ik iets te geven heb. Als je dat geluk hebt, -een huis vol spullen, een hart vol liefde- kan en mag je toch eigenlijk ook niet anders dan dat delen. Dat is limonade!