Limonade maken ziet er voor iedereen anders uit. En zelfs voor een en dezelfde persoon kan limonade maken er op verschillende momenten anders uitzien. Soms bestaat mijn limonade eruit me een enorme schop onder mijn hol te geven en een andere keer kan het juist heel limonade zijn lief voor mezelf te zijn en lui op de bank te liggen met de kat op schoot.

Dat merkte ik de afgelopen weken maar weer eens. Erg mobiel ben ik niet meer. Toch vind ik dat ik nog van alles moet doen. Natuurlijk de gebruikelijke boodschappen, eten koken, dat soort dingen, maar ook de badkamer schoonmaken moet toch nog best lukken. Dus rol ik met mijn dikke buik over de badkamervloer, valt de emmer sop om van mijn gespartel en kom ik niet meer overeind. Ik ben een soort cartoonfiguurtje geworden. Hardleers bedenk ik een volgend project. De tomatenplanten verpotten. Dat moet toch zeker wel kunnen? Lekker in het zonnetje in de tuin. Al bij de derde lading zand die ik in de grote bloempot schep, blijf ik in mijn houding steken. Mijn rug gaat op slot. Even zitten. Nog een schep. Weer zitten. Uiteindelijk ben ik meer dan een uur bezig om één plantje verpot te krijgen. Ik slaap er daarna twee.

Het is niet makkelijk om het rustig aan te doen. Elk moment niets doen komt me op een venijnige reprimande van een stemmetje in mijn hoofd te staan. Nu ik niet meer werk, zegt dat stemmetje dat ik dan maar weer eens een boek moet gaan schrijven. Nu ik niet meer sport, zegt het stemmetje dat ik rondjes door het park moet lopen. En nu ik -volgens het stemmetje veel te- veel op de bank lig, moet ik me dan toch eindelijk door mijn boekenkast met honderden ongelezen boeken heen lezen. Zegt het stemmetje.

Nog 2,5 week tot mijn uitgerekende datum. Mijn limonade de komende tijd is me rustig houden. En daarvan proberen te genieten. Het stemmetje in mijn hoofd het zwijgen opleggen. Moeilijk hoor!