Het is definitief niet gelukt om voor mijn 40^e moeder te worden. Ik dacht dat ik dat erg zou vinden, maar nu ik 40 ben blijkt dat wel mee te vallen. Het is maar een gedachte. En daar kun je zoveel waarde aan hechten als je wilt, of zo weinig. Of je kunt de gedachte helemaal veranderen. Want deze gedachte dient geen enkel nut. Weg ermee dus. Ik vervang de eerdere gedachte door de meer hoopvolle dat ik op mijn 40^e het geluk van het moederschap mag gaan proeven.

Tot het moment dat zij de tijd rijp acht om geboren te worden, wacht ik rustig af. Ik als kalme en geduldige veertiger heb geen haast. Ik zit wat te schilderen aan tafel voor het raam, terwijl een buurkat door de spoorberm sluipt en een ekster dat in de boom daarboven alert gadeslaat. Koolmeesjes vliegen af en aan. Ze brengen de wormpjes die ze vangen naar hun jongen in de achtertuin van de buurvrouw. Ik noteer in mijn hoofd: niet vergeten af en toe te kijken of de jongen al uitvliegen. Ik drink nog een kopje kamillethee, lees een boek. Aai wat over mijn dikke buik als de kleine wakker is en probeer wat te slapen als zij dat ook doet. De dagen verstrijken vredig, tussen de drukke momenten door. Ik onderdruk de neiging om vlierbloesem te gaan zoeken –fietsen gaat steeds minder makkelijk- maar sta mezelf toe de eendjes in het park te verwennen met een half oud brood. Ik bedenk hoe leuk dit straks gaat zijn als ik samen met mijn kindje de eendjes kan voeren.