Vanaf morgen gaan we de zon weer zien, voorspellen de meteorologen van Weeronline. Allemaal naar buiten dus, het zouden wel eens de laatste mooie dagen van het jaar kunnen zijn. Ter inspiratie heb ik een leuk verhaal voor jullie van gastblogger Gerda Kluitenberg.

Broodkruimeltjes
Ik ging een rondje Wekeromse Zand lopen. De rode paaltjes beloven een wandeling van 7,5 km. Nou, dat moet kunnen. Mooie afstand. In de verte zag ik een prehistorische boerderij staan; een ijzertijdboerderij. Na wat foto’s snel op weg, de rustige paden in. Door bos, over stuifzandduinen, langs heide. In de verte zag ik wat zwart-wits; heidekoeien! Ik had gelezen dat die in het gebied voorkomen. Je moet wel weten dat het heidekoeien zijn, want ze lijken sprekend op onze reguliere melkkoe… Of wacht, hebben onze koeien ook hoorntjes? En zijn deze nou iets kleiner? Zoek de verschillen. En hoezo wild? Ze lagen gewoon achter de omheining. ‘Wilde koeien’…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ik ging weer verder op pad. Over een wildrooster heen en zie daar, toch nog heidekoeien in het wild! Ik was gelijk wild enthousiast! Wat fotootjes verder volgde ik de rode paaltjes naar rechts. Bleek daar ineens een heidekoe op het pad te staan. Toch iets minder gezellig. Gelukkig was de koe net zo verbaasd mij te zien als andersom en als goede vrienden zijn we elkaar gepasseerd.

Waarna het pad verderging langs mooie weilanden met parasoldennen, wel afgezet met schrikdraad. Je moet in Nederland natuurlijk niet ècht in de natuur willen komen… Ineens hoorde ik wat tikken. Ik dacht eerst dat het dat schrikdraad was, maar het klonk toch echt anders. Tik… tik…. tik. Wat bijzonder, wat zou dat nou weer zijn? Totdat ik besefte dat het ongewenst hemelwater was dat z’n weg naar beneden zocht. Geen regenkleding bij me, het zou toch droog blijven? Snel verder maar weer. De tik bleef aanhouden, maar gelukkig bleef het bij dat langzame tik… tik… tik…

Ik liep het natuurgebied weer uit over een rooster en volgde een rood paaltje naar rechts. Oh kijk, een mooi uitzicht op een zandverstuiving. Hé wacht, had ik dit niet al eerder gezien? De camera erbij, foto’s terugzoeken. Ja hoor, precies hier had ik twee foto’s gemaakt. Kon niet missen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Dan maar teruglopen, de andere kant op. Was ik nu te ver, dit kwam me toch niet bekend voor… Ik zou toch niet op het allerlaatst nog verdwalen. Gedachtes aan overnachten in het bos kwamen bij me op… Ach kom, ik moest toch dicht bij die boerderij zijn. Kijk, daar waren die gele paaltjes die de prehistorische akkerveldjes markeerden al en dat prachtige elfenbankje. Wacht, was ik nou eerst langs dat elfenbankje of eerst langs die zwam gekomen? Gelukkig maak ik altijd veel foto’s… Na een half uur dwalen kwam ik dankzij redeneren, herkenningstekens in het landschap en de eerder gemaakte foto’s opgelucht weer uit bij de ijzertijdboerderij. Als broodkruimeltjes volgen uit het bos totdat je weer thuis bent.