Ik ben blij dat ik goedlachs ben vandaag. Of specifieker: kan lachen om mijn eigen gestuntel. Vanmorgen tijdens de yogales ging het allemaal om balans. En die was bij mij ver te zoeken. Hoewel ik best van dansen houd, viel ik bij de houding van de danser steeds om. En in de houding van de kraai kwam ik überhaupt al niet. Van de andere houding ben ik de naam vergeten, maar in plaats van mijn voeten voor me uit te kunnen strekken en op mijn billen te balanceren, werd ik steeds naar voren getrokken. Alsof er een innerlijke touwtje aan me trok. Duidelijk gevalletje van uit balans.

Op de terugweg naar huis denk ik daar dan uiteraard over na. Hoewel mijn persoonlijke doel van yoga is om juist wat minder na te denken en wat meer in mijn lichaam te zitten. Mijn benen trillen nog na als ik aan het fietsen ben. Ben ik uit balans? Ik werp mijn vraag de IJssel in. Vraag het een Vlaamse Gaai die me verleidelijk zit toe te tjilpen. Trap die bal, Ans. Wacht even, wicht. My mind is playing tricks on me.

Sri Sri Ravi Shankar blijft maar herhalen dat je jezelf niet zo serieus moet nemen. Expectation reduces joy. Dus als ik van mezelf verwacht dat mijn handen mijn lichaam als een vogeltje de lucht in tillen, vermindert dat mijn plezier. Sterker nog, ik kan daar behoorlijk chagrijnig van worden. Al die mensen om me heen die heel gecontroleerd hun lichaam kunnen laten doen wat ze willen. Nee, dan ik. Mijn lichaam draait alle kanten op behalve de goede. Maar als ik die verwachting loslaat en kijk hoe ver ik kom, kan ik er heel hard om lachen. En is dat niet ook balans? Jezelf uitdagen met onmogelijke houdingen en tegelijkertijd mild zijn als het niet lukt. Met de oefening komen geest en lichaam in balans, ook als je voor- of achterover kukelt als een manke kraai of beroerde danser. Ik ben zo’n popje dat heen en weer zwiept en hoe hard het ook ergens heen wil, steeds terug veert naar het midden.

Inmiddels is er een weldadige rust op mijn schouders neergedaald. En de zon kriebelt zachtjes in mijn nek. Helemaal in balans.