Tagarchief: baby

Brexit in Huize Limonade

20160711_160308Verdrietig zijn om iets dat voorbij is, betekent dat je iets heel moois hebt mogen meemaken. Zo mooi, dat het pijn doet als het er niet meer is. En zo is het ook. Afgelopen week ben ik gestopt met de borstvoeding. EXIT BREASTFEEDING. Ik denk dat mijn kleine meisje borstvoeding kunnen geven het mooiste is dat ik ooit heb mogen ervaren. Dat kleine zachte meisje dat zo vol vertrouwen tegen me aan ligt, vol overgave aan mijn borst sabbelt en me af en toe even aankijkt, haar handje op mijn borst of in mijn nek, soms even door mijn haar aaiend. Het waren momenten waarop de tijd even leek stil te staan. Pure vrede, pure zachtheid, pure liefde.

Die pure liefde blijft uiteraard. Maar zo geconcentreerd in een enkel moment van perfectie zal het waarschijnlijk niet vaak meer zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het voor haar goed is om te stoppen, maar ik heb wel de nodige tranen vergoten. Het grote loslaten is in volle gang. Mijn kleine kampioentje tijgert de wereld tegemoet.

 

Advertentie

Dagje kinderopvang

20160307_075811Ik rijd de lege kinderwagen op zijn plek. Keer ‘m meteen de rug toe. Zie een zwart gat vol oningevulde uren voor me. Weet me daar nog even geen raad mee. Begin maar met koffie. Een koffie die ik warm en in alle rust op kan drinken. Op de bank dus. Met warme koffie. En een heleboel stilte om me heen. Mijn ogen onrustig gericht op de babyfoon die zich ook al zo verschrikkelijk stil houdt. Een bak yoghurt dan. Nog een kop koffie. Het lukt me niet om er rustig van te genieten. Mijn kleine meisje kan immers elk moment wakker worden. Oh nee, dat kan ze niet.

Mijn kleine meisje is namelijk lekker aan het spelen met andere kindjes op de kinderopvang. Of misschien zit ze nu bij een van die lieve dames op schoot en krijgt ze zelfgemaakte appelmoes. Ze zijn vast liedjes aan het zingen en in de handjes aan het klappen. Mijn kleine meisje kijkt het waarschijnlijk verwonderd aan met haar mooie grote ogen. En ongetwijfeld lacht ze heel lief tegen die lieve dames. En ongetwijfeld denkt ze geen moment aan haar mama, die tranen in haar ogen had toen ze haar meisje achterliet. Dat zal ze alleen even doen als ze in bed wordt gelegd, een vreemd bedje, met vreemde geluiden. En geen kusje van haar mama.

Haar mama dwaalt een beetje verloren door het huis. Eindelijk tijd om te doen waar ze al maanden geen tijd voor had. Wat ook al weer?  Ze draait nog maar eens een wasje. Checkt haar mail voor de zoveelste keer. Boven ligt haar kleine meisje zo verschrikkelijk hard niet te huilen. Zo oorverdovend hard niet te kletsen. De afwezigheid van haar kleine meisje, met wie ze al acht maanden onlosmakelijk verbonden is, is niet alleen voelbaar in huis, maar ook in haarzelf, in haar lijf. Het doet pijn om haar niet te horen.

Het verlossende telefoontje: kom haar maar halen. Haar moeder legt de weg naar de kinderopvang bijna rennend af. En daar is ze, haar kleine meisje, op schoot bij een onbekende mevrouw. Enigszins gehavend, door een goedbedoelde liefdesuiting van een klein jongetje dat nog moet leren dat je niet kust met je tanden. Doodmoe, want slapen doe je niet bij vreemde lieve dames. Ze ziet er wat beduusd uit. Maar onderweg, vertrouwd met haar mama, komen de praatjes terug. En thuis, veilig bij mama aan de borst, valt ze meteen in slaap. En kan mama eindelijk genieten van haar koffie, die koud en gehaast naar binnen wordt gegoten.

Luiers vol limonade

DSCN5951Je zou de tijd aan de luiers kunnen meten. Eén zak per drie dagen. Per zak zo’n 25 luiers. Om de week fietst mijn man naar het kinderdagverblijf om de luiers in te leveren, vier á vijf zakken in de fietstassen. Hij zal inmiddels zo’n zes rondes gedaan hebben. 750 luiers. Drie maanden dus.
In elk boek over babyverzorging hebben we het eerste hoofdstuk uit. Doorgewerkt. We weten alles over regeldagen, hebben haar drie sprongetjes zien maken en haar met eerste verkoudheid zien worstelen, zijn weggesmolten bij haar eerste lachje, en haar tweede en derde en eigenlijk smelt ik elke keer weer als ze naar me lacht. We hebben haar getroost, en getroost en getroost als ze verdrietig was, of een schone luier moest, honger had, of een krampje, of gewoon ontroostbaar was. We hebben haar geluidjes nagedaan, gekke gezichten getrokken, hele gesprekken gevoerd in babytaal. We hebben haar haar handjes zien ontdekken, haar voetjes, haar vingertjes. We hebben haar haar badje uit zien groeien, haar eerste kleertjes, de kleinste luiers. En dat allemaal in een tijdsbestek van 750 luiers.

Tijdens de volgende 750 luiers zal ze haar wagen uitgroeien en haar babybedje. Ze zal naar haar eigen kamertje verhuizen en andere dingen gaan proeven dan melk. Ze zal gaan rollen, grijpen, steeds meer brabbelen, tandjes krijgen. Ze zal in een grotere luier groeien en haar slaapzakje uit. Ze zal urenlang huilen en urenlang lachen. Ze zal ons vertederen en tot wanhoop brengen. Ik sta te popelen om de volgende 750 luiers met haar te beleven. En tegelijkertijd wou ik dat ik de luiers terug kon draaien. Hoe bewust ik elk moment met haar ook ervaar, het gaat er niet minder snel door. 750 luiers zeg, waar blijft de tijd!

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Stilte vieren

Voor mijn bevalling was ik het boek Stilte vieren van Sri Sri Ravi Shankar aan het lezen, een Indiase goeroe die ik zeer bewonder. Ik verlangde ernaar mijn yoga- en meditatiepraktijk weer op te pakken in het nieuwe gestructureerde leven dat ik straks als moeder zou gaan leiden. Het eerste slaapje van mijn dochter zou ik vullen met tien zonnegroeten, een half uur mediteren, vijf minuten douchen en een gezond ontbijt van yoghurt met muesli en een cappuccino. Daarna zou ik helemaal zen weer klaar zitten om haar te voeden.

Stilte vierenHet boek van Sri Sri heb ik inmiddels twee maanden niet meer aangeraakt. Stilte? Eh… hoe klonk dat ook alweer? Als mijn dochtertje niet huilt, dan draait de wasmachine wel op volle toeren of is het hoog tijd voor een rondje stofzuigen. En als het zo nu en dan echt even stil is in haar bedje word ik ongerust en ga snel kijken of ze ‘t nog wel doet. Douchen? Daar is geen tijd meer voor ‘s ochtends. Mediteren moet ik over 18 jaar nog maar eens in overweging nemen. Nu is er: luiers verschonen – voeden – wassen – troosten/in slaap sussen en dan alles weer opnieuw.

Toch is er ook een nieuwe stilte mijn leven binnengekomen. ‘Je ziel is gestolde stilte en deze gestolde stilte is wijsheid, kennis’, zegt Sri Sri. ‘Stilte is het enige relevante antwoord op de vraag: ‘Wie ben ik?’ Alle andere antwoorden zijn slechts gedachten en gedachten kunnen nooit volledig zijn. Alleen stilte is compleet.’ Ik ervaar een soort gestolde stilte als mijn dochter aan mijn borst drinkt. Een gewijde stilte, waarin ik niet anders kan dan me overgeven aan die mooie ogen die me zo onschuldig en vol vertrouwen aankijken. Een moment van stilte waarin je ego oplost in een volledig dienstbaar willen zijn aan dit tere kleine wezentje. Een intens grote liefdesstilte. Een moment waarin stilte wijsheid is en liefde vrede en alles nu.

Tot haar de borst ontglipt en ze het op een brullen zet…

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Controle loslaten

Ik weet graag waar ik aan toe ben. Als er dingen buitenshuis gaan gebeuren of er komen mensen op bezoek, dan wil ik het liefst van tevoren weten wat er van minuut tot minuut gaat gebeuren. En als iets dan net even anders loopt, kan me dat best in de war brengen. Maar daarmee is het nu dus gedaan. Ik kan nog zoveel controle willen, maar feit is dat ik helemaal geen controle meer heb.
Een voorbeeld: we krijgen bezoek, ik we2014-07-12 14.28.20et precies hoe laat, tot zover alles in orde. Maar ik weet dus ook vóór welke tijd ik alles wat ik wil doen gedaan moet hebben. En daar komt het lieve kleine mooie schattige meisje om de hoek kijken. Ik wil namelijk vóór het bezoek er is een mailtje verstuurd hebben, de was in de wasmachine hebben, de was boven opgeruimd hebben, een blog geschreven hebben en dat lieve kleine schatje gevoed en in bed hebben. Duidelijke planning, duidelijke wensen, tot zover alles in orde.
Maar dan: het kleine meisje neemt langer de tijd voor het drinken dan ik gepland had. Daarbij poept ze tijdens het drinken haar luier zo vol, dat die tussentijds verschoond moet worden. Terwijl we door willen naar borst twee krijgt ze de hik en wil even alleen met mijn tepel spelen. Ik laat het liefdevol toe en zie de tijd die ik bestemd had voor andere dingen wegtikken. De hik is over, de lieve schat is weer aan het drinken. Maar die melk komt er net zo hard weer uit. Ze spuugt niet alleen zichzelf helemaal onder, maar ook haar moeder, we hadden uiteraard allebei net schone kleren aan. Dus voor het lieverdje in haar inbakerdoek kan, moet eerst alles verschoond worden. Als ze net een nieuw schoon rompertje aan heeft, volgt een tweede kotsgolf. Ik overweeg even dit rompertje maar aan te laten, maar voel me bij die gedachte een heel slechte moeder. Ik heb niet nog een schoon rompertje beneden liggen, dus daarvoor moet ik naar boven. Dat lukt me inmiddels zelf, maar nog niet met haar. Ik moet haar dus tijdelijk even alleen laten om van boven een schoon rompertje te halen. Ze kan niet op het aankleedkussen blijven liggen, daar kan ze vanaf rollen, en naakt in de box, dat kan ook niet, dat is te koud. In een dekentje wikkelen dan maar. Meisje in de box, mama snel naar boven. Meisje heeft het naar haar zin in de box, dus laat mama haar nog maar even liggen. De tijd om nog iets gedaan te krijgen van wat ze allemaal had willen doen, is er toch niet meer. En ja hoor, daar gaat de bel al. Met haar ondergekotste shirt laat ze het bezoek binnen. Haar kindje heeft niet eens kleertjes aan, wat moet het bezoek wel niet denken…

Het is zomaar een voorbeeld. Ik denk niet dat het een slecht ding is om de controle los te moeten laten. Als het niet lukt zoals je wilt, dan moet je het maar willen zoals het lukt. Geweldig toch, wat voor les zo’n klein hummeltje van zes weken oud je kan leren!