Verdrietig zijn om iets dat voorbij is, betekent dat je iets heel moois hebt mogen meemaken. Zo mooi, dat het pijn doet als het er niet meer is. En zo is het ook. Afgelopen week ben ik gestopt met de borstvoeding. EXIT BREASTFEEDING. Ik denk dat mijn kleine meisje borstvoeding kunnen geven het mooiste is dat ik ooit heb mogen ervaren. Dat kleine zachte meisje dat zo vol vertrouwen tegen me aan ligt, vol overgave aan mijn borst sabbelt en me af en toe even aankijkt, haar handje op mijn borst of in mijn nek, soms even door mijn haar aaiend. Het waren momenten waarop de tijd even leek stil te staan. Pure vrede, pure zachtheid, pure liefde.

Die pure liefde blijft uiteraard. Maar zo geconcentreerd in een enkel moment van perfectie zal het waarschijnlijk niet vaak meer zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het voor haar goed is om te stoppen, maar ik heb wel de nodige tranen vergoten. Het grote loslaten is in volle gang. Mijn kleine kampioentje tijgert de wereld tegemoet.