Limonade in kleine stappen

20161120_215305 Waarom lukt het vaak toch zo slecht om goed voor jezelf te zorgen, vroeg ik me vanmorgen af, terwijl ik weer niet mediteerde, weer geen yoga-oefeningen deed, mijn zoveelste kop koffie inschonk en snel een boterham naar binnen propte in plaats van een bak yoghurt met fruit klaar te maken? Geen tijd, denk ik, met mijn kleine meisje hangend aan mijn been. Geen energie, denk ik, terwijl ik het vijftigste rondje met mijn kleine meisje door de kamer loop. Geen zin, denk ik, als zij even in bed ligt en ik snel de troep op kan ruimen en een wasje kan draaien. Toch zijn het excuses, hoe waar allemaal ook. En slechte excuses ook, want is dat kleine meisje niet juist het beste excuus om het goede voorbeeld te geven?

Waarom het mij vaak niet lukt om goed voor mezelf te zorgen, is omdat ik dat ‘goed voor mezelf zorgen’ veel te groot maak. Het omvat mediteren, yoga, fietsen, suikervrij en veganistisch eten, schrijven, tekenen, veel tijd met mijn gezin doorbrengen, maar ook met vrienden en vriendinnen, boeken lezen, schrijfopdrachten binnenslepen en uitvoeren, geen alcohol drinken en tijd inruimen voor ontspanning. Klinkt bijna als drie fulltime banen, toch? Ik leg de lat zo hoog voor mezelf, dat het aantrekkelijker is om maar helemaal bij die lat uit de buurt te blijven.

Maar hoe moet ik het dan doen? Kleine stapjes, dame, fluister ik zachtjes tegen mezelf. Sta jezelf toe om dezelfde kleine stapjes als je dochter te zetten. Verplicht jezelf niet langer tot reuzensprongen. Oké – I hear ya – kleine stapjes dus; maandagavond yoga, woensdag suikervrij en veganistisch eten, donderdagavond schrijf- en tekenavond. Of zou dit nog te groot zijn? Ik weet het niet, ik ga het voorlopig even op deze manier proberen.

Hoe doen jullie dat, goed voor jezelf zorgen? En hoe ziet jullie ‘goed’ eruit?

Abonneer je op dit blog d.m.v. e-mail

Controle loslaten

Ik weet graag waar ik aan toe ben. Als er dingen buitenshuis gaan gebeuren of er komen mensen op bezoek, dan wil ik het liefst van tevoren weten wat er van minuut tot minuut gaat gebeuren. En als iets dan net even anders loopt, kan me dat best in de war brengen. Maar daarmee is het nu dus gedaan. Ik kan nog zoveel controle willen, maar feit is dat ik helemaal geen controle meer heb.
Een voorbeeld: we krijgen bezoek, ik weet precies hoe laat, tot zover alles in orde. Maar ik weet dus ook vóór welke tijd ik alles wat ik wil doen gedaan moet hebben. En daar komt het lieve kleine mooie schattige meisje om de hoek kijken. Ik wil namelijk vóór het bezoek er is een mailtje verstuurd hebben, de was in de wasmachine hebben, de was boven opgeruimd hebben, een blog geschreven hebben en dat lieve kleine schatje gevoed en in bed hebben. Duidelijke planning, duidelijke wensen, tot zover alles in orde.
Maar dan: het kleine meisje neemt langer de tijd voor het drinken dan ik gepland had. Daarbij poept ze tijdens het drinken haar luier zo vol, dat die tussentijds verschoond moet worden. Terwijl we door willen naar borst twee krijgt ze de hik en wil even alleen met mijn tepel spelen. Ik laat het liefdevol toe en zie de tijd die ik bestemd had voor andere dingen wegtikken. De hik is over, de lieve schat is weer aan het drinken. Maar die melk komt er net zo hard weer uit. Ze spuugt niet alleen zichzelf helemaal onder, maar ook haar moeder, we hadden uiteraard allebei net schone kleren aan. Dus voor het lieverdje in haar inbakerdoek kan, moet eerst alles verschoond worden. Als ze net een nieuw schoon rompertje aan heeft, volgt een tweede kotsgolf. Ik overweeg even dit rompertje maar aan te laten, maar voel me bij die gedachte een heel slechte moeder. Ik heb niet nog een schoon rompertje beneden liggen, dus daarvoor moet ik naar boven. Dat lukt me inmiddels zelf, maar nog niet met haar. Ik moet haar dus tijdelijk even alleen laten om van boven een schoon rompertje te halen. Ze kan niet op het aankleedkussen blijven liggen, daar kan ze vanaf rollen, en naakt in de box, dat kan ook niet, dat is te koud. In een dekentje wikkelen dan maar. Meisje in de box, mama snel naar boven. Meisje heeft het naar haar zin in de box, dus laat mama haar nog maar even liggen. De tijd om nog iets gedaan te krijgen van wat ze allemaal had willen doen, is er toch niet meer. En ja hoor, daar gaat de bel al. Met haar ondergekotste shirt laat ze het bezoek binnen. Haar kindje heeft niet eens kleertjes aan, wat moet het bezoek wel niet denken…

Het is zomaar een voorbeeld. Ik denk niet dat het een slecht ding is om de controle los te moeten laten. Als het niet lukt zoals je wilt, dan moet je het maar willen zoals het lukt. Geweldig toch, wat voor les zo’n klein hummeltje van zes weken oud je kan leren!

Jammie… yoga

Wat heerlijk, de yoga is weer begonnen. Nu, na mijn eerste les weer, begrijp ik niet hoe ik het zes weken heb volgehouden zonder. Mijn lichaam is stijf, maar stribbelt allesbehalve tegen als ik me door de verschillende houdingen heen worstel, links en rechts door elkaar haal, inadem als ik moet uitademen. Mijn lichaam heeft de yoga ook gemist.

Wat ik vooral gemist heb, is het moment erna. Het moment van na de les naar buiten stappen, door de stad en door het park naar huis fietsen, en voelen dat ik open sta. De zon verwarmt me als altijd, maar nu voel ik dat in elk lichaamsdeel, in elke cel. Net zoals ik de wolken boven me in mijn lichaam voel drijven. De bomen, de zwanen in de vijver van het park, we zijn verbonden.

Natuurlijk heb je weleens ananas gegeten, maar heb je het weleens echt geproefd? Ik kan het je aanraden. Na mijn yogales proef ik niet alleen hoe zoet en sappig de ananas is, ik proef ook de zon die ‘m beschenen heeft, de regen die ‘m beregend heeft, de aarde die ‘m gevoed heeft, de hele plant proef ik. Ik proef de ananas zoals die is, maar ook hoe die zo geworden is.

Yoga is echt zo limonade. In elk geval voor mij. Yoga is mijn limonade voor de ziel.

Les 1 van Desiree Jona Gold

Mijn ranke appelboompje doet eigenlijk de hele dag niet veel anders dan staan. Gewoon een beetje voor zich uit staren. Ze beweegt niet, praat niet, knippert niet met haar ogen, zwaait niet met haar armen. Ze staat. En daarmee geeft ze mij, waarschijnlijk zonder het zelf te weten en onbedoeld, een heel belangrijke les. Die ik natuurlijk graag met jullie deel.

Les 1 van mijn appelboom: sta als een boom

In mijn vele zoektochten naar handreikingen om van mijn migraine af te komen, was gronden een terugkerend sleutelwoord. Dus las ik boeken over gronden. En werd daar niet wijzer van. Ik bekeek filmpjes over gronden en werd daar niet wijzer van. Of misschien wel wijzer, maar in elk geval niet meer gegrond. Sinds yoga op mijn pad kwam, kan ik stukken beter gronden. En dat heb ik geleerd door de boomhouding. In de boomhouding lijn je jezelf letterlijk uit tussen hemel en aarde. En dat is dus precies wat mijn geliefde Desiree de hele dag doet. Ze grondt en reikt naar de hemel. Niets meer en niets minder. Die beeldschone dame in mijn achtertuin staat me daar gewoon de hele dag eraan te herinneren om in balans te zijn; gegrond en één met het universum.

Ik vind het bijzonder. Ik had mijn appelboom niet geassocieerd met yoga. Ik zag Desiree als een danseres, een ballerina en van dat beeld werd ik gelukkig. Nu blijk ik gewoon een privé yogalerares in de tuin te hebben en daarvan word ik nog gelukkiger. Terwijl zij aardt op haar nieuwe plek, haar wortels steeds dieper de grond in laat kronkelen, ben ik ook aan het aarden op mijn nieuwe plek. En steeds steviger aan het staan. Door me voor te stellen dat ik een stevig gegronde boom ben met mijn kruintje in de lucht, mijn armen als takken om me heen, voelt uit-balans-zijn als een windje dat speels om me heen waait. Me plagerig een beetje kietelt. Met mijn nieuwe vriendinnetje achter in de tuin kan ik de hele dag boompje spelen.

Kneusje van de klas

Ik ben blij dat ik goedlachs ben vandaag. Of specifieker: kan lachen om mijn eigen gestuntel. Vanmorgen tijdens de yogales ging het allemaal om balans. En die was bij mij ver te zoeken. Hoewel ik best van dansen houd, viel ik bij de houding van de danser steeds om. En in de houding van de kraai kwam ik überhaupt al niet. Van de andere houding ben ik de naam vergeten, maar in plaats van mijn voeten voor me uit te kunnen strekken en op mijn billen te balanceren, werd ik steeds naar voren getrokken. Alsof er een innerlijke touwtje aan me trok. Duidelijk gevalletje van uit balans.

Op de terugweg naar huis denk ik daar dan uiteraard over na. Hoewel mijn persoonlijke doel van yoga is om juist wat minder na te denken en wat meer in mijn lichaam te zitten. Mijn benen trillen nog na als ik aan het fietsen ben. Ben ik uit balans? Ik werp mijn vraag de IJssel in. Vraag het een Vlaamse Gaai die me verleidelijk zit toe te tjilpen. Trap die bal, Ans. Wacht even, wicht. My mind is playing tricks on me.

Sri Sri Ravi Shankar blijft maar herhalen dat je jezelf niet zo serieus moet nemen. Expectation reduces joy. Dus als ik van mezelf verwacht dat mijn handen mijn lichaam als een vogeltje de lucht in tillen, vermindert dat mijn plezier. Sterker nog, ik kan daar behoorlijk chagrijnig van worden. Al die mensen om me heen die heel gecontroleerd hun lichaam kunnen laten doen wat ze willen. Nee, dan ik. Mijn lichaam draait alle kanten op behalve de goede. Maar als ik die verwachting loslaat en kijk hoe ver ik kom, kan ik er heel hard om lachen. En is dat niet ook balans? Jezelf uitdagen met onmogelijke houdingen en tegelijkertijd mild zijn als het niet lukt. Met de oefening komen geest en lichaam in balans, ook als je voor- of achterover kukelt als een manke kraai of beroerde danser. Ik ben zo’n popje dat heen en weer zwiept en hoe hard het ook ergens heen wil, steeds terug veert naar het midden.

Inmiddels is er een weldadige rust op mijn schouders neergedaald. En de zon kriebelt zachtjes in mijn nek. Helemaal in balans.

Yoga met extra vitamine C

Een nieuwe stap nemen, een nieuw woord uitspreken –dat is wat de mensen het meest vrezen, schreef Dostojewski. Ik weet niet of dat voor alle mensen geldt, maar ik weet wel dat het in zeer grote mate voor het mensje dat hier deze blog volkrabbelt, geldt. Ja, ik ben ontzettend bang voor nieuwe stappen. Zo bang dat ik ze het liefst niet zet. Of aan de hand van mijn vriend. Dat is Maak Limonade voor mij ook: mezelf uitdagen om wel die nieuwe stappen te zetten. Angst is een citroen. Tijd voor limonade dus.

Yoga is voor mij heel erg limonade. Ik weet dat het goed voor me is, dat ik er op alle mogelijke manieren positief door gevoed wordt, maar oh… wat blijft het eng. Vanmorgen regende het, en meteen klonk er een stemmetje in mijn hoofd: nou, dan blijf je toch lekker thuis, je gaat toch niet door die regen fietsen. Kop dicht, snauwde ik mezelf toe. En zond een berichtje het universum in of het alsjeblieft mocht ophouden met regenen. De laatste druppel regen viel drie minuten voor ik op mijn fiets zou moeten wegrijden. Ik had geen excuus om niet te gaan.
De anderhalf uur op mijn yogamatje zijn een constante worsteling met een knorrende maag, verkeerde sokken, stijf lijf, verwarring tussen links en rechts en daar van alles over vinden en wat moeten anderen daar dan wel weer niet van denken. Ik ben nog steeds meer bezig met anderen dan met mezelf. Als iedereen in de kaarshouding staat, zou ik zo klein als een muisje willen worden om door een gat in de muur weg te kunnen kruipen. Want ik kan de kaars niet. Tijdens het zingen van de mantra Om zoek ik wanhopig naar mijn stem, maar er komt geen geluid, hooguit een laag gebrom uit mijn keel. Tijdens de driehoekshouding kan ik mijn evenwicht niet houden en val om. Tijdens de eindontspanning ben ik de rest van de dag alweer aan het inrichten. En toch, en toch, is het de best bestede anderhalf uur van de week.
Want dan het moment op de fiets naar huis. Zelfs als er geen straaltje zon te zien is, zie ik zon. Voel ik zon op mijn huid. Hoor ik vogels zingen, niet één, maar een heel koor. En ze zingen voor mij. En de bomen buigen hun hoofd. Krokussen in het park richten zich op. Er is een regelrecht lijntje tussen mijn hart en de wereld. Elke woensdag als ik na mijn yogales naar huis fiets, voel ik me verbonden met alles en iedereen. Ook al kan ik een aantal houdingen niet, toch weet het universum zich in mij binnen te dringen. En andersom. Op woensdag ben ik de bloesemende boom langs het spoor, waar diezelfde ik van achter haar laptop op uit kijkt.

Maak Limonade

POSITIEVE DINGEN

Tagarchief: yoga