Wat een heerlijke dag was het gisteren. Iedereen leek aan de wandel. Mensen met blote armen, een enkeling zelfs al met blote benen, overal blije gezichten, vriendelijke glimlachen, alle terrasjes vol. Ik wandelde met een omweg door het park naar het terras en kwam toen dit zwanenechtpaar tegen. Het moment dat het vrouwtje het grote ei waarop ze zit te broeden even liet zien ging te snel voorbij om er een duidelijke foto van te maken, maar geloof me, het was gigantisch. Een mega-ei. Moet natuurlijk ook wel als er zo’n grote vogel uit moet komen, maar dan nog. Terwijl het mannetje rare fratsen uithaalde in het water –hij was onder andere een watermeter aan het slopen-, bleef het vrouwtje rustig zitten, heel mindful rangschikte ze de takjes om haar heen verder tot een goed nest. Ze trok zich weinig aan van alle aandacht die ze kreeg van schreeuwende kinderen, wijzende mensen en fotograferende bloggers. Het lijkt me geweldig als je je zo van alles kan afsluiten. Als je midden in de drukte je rust kan vinden. Ik neem dit beeld mee ter inspiratie. Een volgende keer als ik me onrustig voel visualiseer ik deze vrouwtjeszwaan en trek me terug in mijn imaginaire verenkleed, tussen mijn grote vleugels.