Maken jullie je dromen waar, Burgerweeskindjes?, vraagt de zangeres op het podium. Het is een goede vraag, die zijzelf tijdens de cd-presentatie van hun tienkoppige band, bevestigend kan beantwoorden. Een cd uitbrengen was haar grote droom. Terwijl de band Knarsetand vrijdagavond het Burgerweeshuis in Deventer liet trillen, en ik nog een biertje aan de bar ging halen, stelde ik mezelf die vraag ook: maak ik mijn dromen waar?

Alle leuke dingen die ik de afgelopen dagen heb gedaan (concert, musea, high tea, eten met vrienden) flitsen door mijn hoofd. Ja, ik maak mijn dromen waar, denk ik. Meteen daar achteraan komt de gedachte: nee, dat zijn allemaal leuke dingen, maar geen echte dromen. Vervolgens ben ik het oneens met mezelf, want op een bepaalde manier zijn het natuurlijk ook weer wel dromen. De droom is dan: tijd hebben om leuke dingen te doen. Maar is dat dan mijn grote droom, vraag ik mezelf. Denigrerend bijna, zo van: heb ik geen grotere dromen, betere dromen, smeuïger dromen? Ik kijk mezelf diep in de ogen en vraag: durf jij eigenlijk nog wel te dromen? Ik weet het eigenlijk niet, ben ik mijn grote dromen kwijt, sinds mijn grootste droom niet uitkwam?

Vroeger droomde ik ervan om schrijver te worden. Toen wilde ik moeder worden. Die droom overheerste alle andere dromen en kwam niet uit. Ik denk dat ik sindsdien niet meer heb durven dromen. Misschien is dat ook niet zo gek. Van overspannen thuis zitten vorig jaar naar nu weer lekker rondlopen en schrijven en leuke dingen doen is een enorme stap. En in die stap zit op het moment al mijn energie. Limonade maken gaat niet zomaar. Het kost best wat moeite om die citroenen tot goed weg te drinken sap te persen.

Dus maak ik mijn dromen waar? Ik denk dat mijn uitdaging is om weer te gaan dromen. Ik denk ook dat de tijd daar rijp voor is. Toe maar, fluister ik mezelf toe, droom maar. Een leven zonder dromen is als een tuin zonder bloemen.