Tagarchief: dromen

Eh… missie?

20170619_200636Afgelopen donderdag had ik weer een seminar van 365 dagen succesvol. Deze dag ging over het bedenken van je missie. Het afgelopen half jaar ben ik bezig geweest om belemmerende overtuigingen en niet helpende patronen minder invloed te geven en een, als het ware blanco pagina te worden, waarop ik nu mijn dromen kan projecteren, om daaruit een missie te formuleren. Wat is mijn passie, wat zijn mijn talenten en hoe komen die samen in mijn missie? Zoals na elke seminar heb ik weer het gevoel schromelijk achter te lopen en het allemaal niet te weten.

Schrijven is belangrijk voor me, maar is het echt een passie? Is het niet meer een talent dat ik zou kunnen inzetten om mijn passie te leven? Maar wat is dan mijn passie? Avontuur popt steeds op als ik mezelf die vraag stel, avontuur met mijn gezin. De wereld over, buiten de gebaande paden. Maar is dat een passie? Is dat niet meer een onrealistische droom van een dagdromer? Passie is iets wat je zo belangrijk vindt dat je er echt voor wilt leven (of zelfs sterven), zeiden David en Arjan. Veel meer dus dan iets wat je heel leuk vindt. Het kan zelfs iets zijn dat je helemaal niet zo leuk vindt. Maar je móet het doen, zo belangrijk vind je het. Ik vraag me af of er wel iets is dat ik zo belangrijk vind dat ik er desnoods voor  zou willen sterven. Ja, mijn dochter, en mijn geliefde. Maar hoe ik daaruit een missie kan destilleren?

Ik kom er dus weer eens niet uit. Wat is jullie missie? Misschien helpt dat me weer iets verder op weg.

09jun.2017_2236

foto gemaakt door Gerda Kalmann

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Advertentie

Nature quest

2014-06-29 16.24.04Vorige week heb ik acht uur alleen, in stilte, in een cirkel van 3 meter, zonder te eten, zonder horloge en telefoon, zonder schrijfwaar, in een bos doorgebracht. Met alleen 1,5 liter water, extra kleren, een regenpak en een vuilniszak om op te zitten. Het idee was dat als je kunt ‘zijn met wat is’ er ruimte ontstaat om te dromen. De natuur als middel om jezelf te verbinden met een groter bewustzijn. Wie ben je als je niets meer hebt?

‘Zijn met wat is’ viel mij behoorlijk zwaar. Kriebelende beestjes, zoemende muggen, kwakende kikkers. Grote spinnen, teken, rode mieren, wespen. Maar vooral de kou. Ik had een T-shirt, blouse, twee truien, regenjas en spijkerbroek en regenbroek aan, en klappertandde van de kou. En van de stress. Want ik had geen boom om tegenaan te zitten, daar sprongen namelijk grote kikkers rond, dus ik kon niet lekker zitten, niet leunen, en liggen met al dat gekruip en gezoem en getrippel en gespring om me heen… dat ging ik dus echt niet doen. Toch wel. Dat was mijn grootste overwinning van de dag. Dat ik ben gaan liggen, steeds opnieuw, tussen alles wat daar tussen de bladeren rondkroop. En af en toe lukte het me ook om daar in te ontspannen, en hoorde ik de vele vogels, en zag ik ze ook tussen de bladeren van de enorme boom waar ik onder lag. Maar meestal waren al die kriebelbeestjes heel groot in mijn gedachten. Te groot om er wat voor droom dan ook in toe te laten.

Toen ik dacht op de helft te zijn waren er acht uur verstreken. Mijn nature quest was voorbij en de warme paddenstoelensoep smaakte hemels.

Hoewel ik probeerde niets te verwachten, was ik toch teleurgesteld. De natuur had me geen duidelijkheid verschaft over welke richting mijn leven op zou moeten. Ik had geen onverwachte bewegwijzerde paden in mijn hoofd gevonden.

Inmiddels is het drie dagen later. Geef je nature quest de komende dagen de ruimte om voor je te werken, zoiets zei Arjan Vergeer na afloop. Zie het als een zaadje dat je geplant hebt. Geef het af en toe water, maar ga het niet steeds opgraven om te kijken of het al gegroeid is. Er is wel iets aan het groeien vanbinnen. Niet sinds vorige week, het zaadje was al eerder geplant, maar het heeft vorige week vers water en verse aarde geproefd. Het wil omhoog. Mijn zaadje roept om avontuur. Meer tussen de teken en enge spinnen zitten. Meer kou tot op het bot. Meer overwinningen op mezelf. Meer uitdagingen. Meer buiten mijn comfortzone.

Welke avonturen ga jij aan?

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

De Lijst

In mijn vorige blogpost over het boek Sterker dan afwijzing gaf ik al aan dat deze blogpost over een ander boek zou gaan, De Lijst van Yuval Abramovitz. Hoewel het me al wel iets hielp om me minder aan te trekken van een eventuele afwijzing, had ik niet het gevoel dat ik het inzette voor iets dat er echt toe deed. Daarom verdiepte ik me in De Lijst, in de hoop daar te vinden wat voor mij echt belangrijk was.

De lijstDe Lijst hielp hem beter worden
Het verhaal van Yuval Abramovitz is een bemoedigend verhaal. Hij raakte verlamd toen hij zestien was door een ongelukkige val en het zag er naar uit dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Maar hij gaf alle medici het nakijken en stond na 2,5 jaar weer op eigen benen. Dank zij de lijsten die hij tijdens zijn ziektebed had gemaakt met zijn dromen en doelen erop. Die lijsten gaven hem de kracht om te vechten voor zijn volledige herstel. Toen hij na zijn herstel een nieuwe lijst met doelen en dromen op een blog plaatste, was dat binnen een paar dagen een enorme hit. Van alle kanten werd hem hulp aangeboden om zijn dromen werkelijkheid te laten worden. En dat, zegt Abramovitz, is voor iedereen weggelegd, die zijn dromen van de daken schreeuwt.

Je dromen van de daken schreeuwen dus. Ik schrik daar een beetje voor terug. Ik houd mijn geweldige ideeën het liefst voor mezelf, omdat ik bang ben dat iemand anders ermee vandoor gaat. Maar, zegt Abramovitz, ik moet mijn schulp uit. Ik moet mijn droom van de daken brullen, schreeuwen dat ik een limonadeboek wil uitgeven -want dat wil ik namelijk-. Het heet Limonade voor beginners en het is bijna af.

Iedereen wil helpen
Nadat Abramovitz zijn dromen op zijn blog deelde, kreeg hij werkelijk van alle kanten hulp aangeboden; van gratis logeeradressen in Australië tot gratis hulp met zijn website, van 400 dagen gratis trainen op een sportschool tot uitnodigingen voor lezingen en gratis financieel advies. Volgens Abramovitz willen mensen in principe graag helpen, als maar duidelijk is waarom het belangrijk voor je is om de droom te verwezenlijken. Dan hoeft een ander er niet eens zelf iets anders uit te halen dan jou blij maken met zijn of haar hulp. Ik denk dat hij gelijk heeft, ik vind het ook fijn als ik iemand ergens mee kan helpen, dat geeft mij een goed gevoel. Dus waarom zou dat niet voor iedereen zo zijn?

Maar dan nog, mijn droom van de daken schreeuwen? Als ik zometeen op publiceer druk, weten niet alleen mijn blogvolgers waar ik van droom, maar ook al mijn facebook- twitter en linkedin-contacten. Ik vind dat nogal spannend. Dat mag ook wel van Abramovitz, ik mag het hartstikke spannend vinden, als ik me daar maar niet door laat weerhouden om het toch te doen.

Mijn limonadeboek
Nou, vooruit dan, mijn droom: het boek Limonade voor beginners, dat losjes is gebaseerd op mijn blog, uitgegeven krijgen. Het wordt een boek met illustraties, mooi vormgegeven, een boek waar je blij van wordt en geïnspireerd door raakt, omdat het mooie mensen en initiatieven laat zien en handvatten aanreikt voor een positieve levenshouding. Plus veel limonade. Toen ik een paar jaar geleden mijn blog begon, deed ik dat vanuit mijn eigen behoefte om van mijn citroenen limonade te  maken. Gaandeweg verschoven mijn eigen citroenen wat naar de achtergrond en ontdekte ik dat er veel meer limonademakers zijn en dat er veel meer limonade te maken valt dan ik dacht. Zoveel limonade verdient gewoon een boek!

Iemand ideeën, tips of contacten die me kunnen helpen om deze droom te verwezenlijken?

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Leven als kunstenaar

 

Bright Blue Gorilla

Soms komen er ineens mensen op je pad die gewoon super inspirerend zijn. Gisteravond ging ik naar de film. Ik was gestrest, want ik moest nog een heleboel werk doen, maar we waren nog nooit naar het Filmhuis geweest in Deventer en dat moest er toch een keer van komen en gisteravond was er live muziek bij de film en iemand die wij kenden kende de muzikanten, dus dat leek wel een erg goed moment om het er maar eens van te laten komen, gestrest en al. Go with le Flo heette de film. Fijne film, zoet verhaal over de liefde, een echte feelgood-film, lekker. Bekijk hier de trailer.
Maar het leuke was dat de makers er waren, en -niet de film begeleidden met hun muziek zoals ik had verwacht- vooraf een concertje gaven. Leuke muziek, feelgood-muziek -met harmonium en tabla, heel cool!- maar vooral hun verhaal sprak me aan. Twee mensen uit Los Angeles, Robyn Rosenkrantz en Michael Glover, die vijfentwintig jaar geleden bedachten dat ze als kunstenaars willen leven en dus huis en baan opzegden, al hun spullen verkochten en twee enkeltjes Amsterdam kochten. Nu reizen ze rond door India, zijn als Bright Blue Gorilla op tour (Hun motto: Remain Calm… Share Your Bananas…) of verblijven ergens voor langere tijd als ze een film aan het draaien zijn, het afgelopen half jaar was dat Berlijn, waar Go with le Flo is opgenomen.

Liever dan spullen willen ze ervaringen en daar hebben ze hun leven naar ingericht. Inspirerend vind ik dat. Maar is er een deel in mij dat stiekem ook zo zou willen leven, vraag ik me af. Ik denk het toch niet. Ik vind het fijn om me thuis te voelen op een plek, me te omringen met spullen die betekenis voor me hebben, me echt ergens thuis te weten. En toch lokt de wijde wereld ook. Ik zou wel vaker voor een langere tijd ergens anders willen wonen, een half jaar Berlijn lijkt me bijvoorbeeld ook wel wat. Ergens droom ik ook wel van een leven als kunstenaar, niet als muzikant en filmmaker, maar als schrijver. Schrijven kan je natuurlijk overal, daarvoor hoef je niet aan één plek gebonden te zijn. Een half jaar op een tropisch eiland, dan een half jaar in een grote stad, dan een half jaar in de jungle, ja, daar zou ik wel voor tekenen. Althans, als mijn man daar ook voor zou tekenen, de droom behelst ons samen. Voor zo’n leven zou ik ook wel al mijn spullen verkopen. Maar voorlopig droom ik daar alleen maar van, te midden van mijn spulletjes die elk vloeroppervlak en muurruimte om me heen bedekken.

Waar dromen jullie van?

 

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

In gesprek met mezelf

IMG_20140602_090155

Maken jullie je dromen waar, Burgerweeskindjes?, vraagt de zangeres op het podium. Het is een goede vraag, die zijzelf tijdens de cd-presentatie van hun tienkoppige band, bevestigend kan beantwoorden. Een cd uitbrengen was haar grote droom. Terwijl de band Knarsetand vrijdagavond het Burgerweeshuis in Deventer liet trillen, en ik nog een biertje aan de bar ging halen, stelde ik mezelf die vraag ook: maak ik mijn dromen waar?

Alle leuke dingen die ik de afgelopen dagen heb gedaan (concert, musea, high tea, eten met vrienden) flitsen door mijn hoofd. Ja, ik maak mijn dromen waar, denk ik. Meteen daar achteraan komt de gedachte: nee, dat zijn allemaal leuke dingen, maar geen echte dromen. Vervolgens ben ik het oneens met mezelf, want op een bepaalde manier zijn het natuurlijk ook weer wel dromen. De droom is dan: tijd hebben om leuke dingen te doen. Maar is dat dan mijn grote droom, vraag ik mezelf. Denigrerend bijna, zo van: heb ik geen grotere dromen, betere dromen, smeuïger dromen? Ik kijk mezelf diep in de ogen en vraag: durf jij eigenlijk nog wel te dromen? Ik weet het eigenlijk niet, ben ik mijn grote dromen kwijt, sinds mijn grootste droom niet uitkwam?

Vroeger droomde ik ervan om schrijver te worden. Toen wilde ik moeder worden. Die droom overheerste alle andere dromen en kwam niet uit. Ik denk dat ik sindsdien niet meer heb durven dromen. Misschien is dat ook niet zo gek. Van overspannen thuis zitten vorig jaar naar nu weer lekker rondlopen en schrijven en leuke dingen doen is een enorme stap. En in die stap zit op het moment al mijn energie. Limonade maken gaat niet zomaar. Het kost best wat moeite om die citroenen tot goed weg te drinken sap te persen.

Dus maak ik mijn dromen waar? Ik denk dat mijn uitdaging is om weer te gaan dromen. Ik denk ook dat de tijd daar rijp voor is. Toe maar, fluister ik mezelf toe, droom maar. Een leven zonder dromen is als een tuin zonder bloemen.