Hoewel ik niet van opstaan houd, functioneer ik ‘s ochtends op mijn best. Dingen die ik belangrijk vind, probeer ik daarom in de ochtend te plannen. Ik heb van alles geprobeerd als ochtendritueel. Schrijven, mediteren, yoga, hardlopen. Het gaat een tijdje goed, maar dan komt de klad erin. Het enige wat door de jaren heen standhoudt, is mijn ochtendritueel met Willy de kat.

Mijn dag kan niet beginnen zonder koffie. Yogadagen uitgezonderd verlopen mijn vroege ochtenden elke dag identiek. De wekker gaat, ik sta –zeer onder protest- op, zet het koffiezetapparaat aan –zo een voor filterkoffie, kennen mensen dat nog, of zijn wij de laatste mensen op aarde die nog zo koffie drinken?-, zet melk in een pannetje op het vuur en in de wachttijd die er dan is, nestel ik me met Willy op de bank. Hij heeft dan al een tijdje om me heen staan dralen. Het moment dat ik naar de bank loop, miauwt Willy nog een ongeduldig toontje hoger en is bijna eerder op de bank dan dat ik een beetje goed kan gaan zitten.

Zo beginnen wij de dag samen. Hij krult zich op op mijn schoot of kruipt weg tussen mijn oksel. Vouwt zich op in mijn nek, pootje liefkozend op mijn arm. Zijn enthousiaste gespin dringt elke gedachte die eventueel door mij gedacht zou kunnen worden, weg. In het moment van de kat en mij is er niets anders dan de kat en ik en dit moment. Willy is de beste mindfulnessoefening die ik ken. We laden ons aan elkaar op. Zo gaan we met een flinke dosis liefde en aandacht vol goede moed de dag in.

En met koffie.