Er voelde van alles anders dan anders toen ik zondagochtend wakker werd. Dat had er ongetwijfeld mee te maken dat ik wakker werd in een vreemd bed. In een vreemde kamer. Rozenblaadjes op de grond en tussen de lakens. De lichte kater zal meegespeeld hebben. Maar ook dat de man die naast me in bed lag niet langer mijn vriend maar nu mijn man was. Goedemorgen echtgenote, zei hij slaperig. En dat was ik dus. Die echtgenote. Een vreemde ring aan mijn vinger. Champagne in mijn hoofd. Het duurde even voordat ik merkte dat mijn mond nog steeds in een glimlach stond.

De avond daarvoor, op de langste dag van het jaar, hadden we elkaar het ja-woord gegeven. Zonder dat iemand dat van tevoren wist. Want het moest niets groots worden. Gewoon een fijn tuinfeestje, met heel veel lieve mensen en een klein hoofdrolletje voor onze liefde voor elkaar.

Ik geloof niet in mooiste dagen van je leven. En toch durf ik met zekerheid te zeggen dat voor mij dit er één van was. En dat komt vooral doordat wij ons niks hebben aangetrokken van hoe ‘men’ vindt dat die mooiste dag van je leven eruit zou moeten zien. Wij hebben onze dag vormgegeven zoals dat voor ons goed voelde en… dat voelde goed. De sfeer was ontspannen en vrolijk. Liefde had het laatste woord.

Nu ben ik dus getrouwd. Het klinkt zo grote-mensen-achtig. Als getrouwde vrouw zit ik deze woorden te typen, terwijl mijn echtgenoot in de tuin de forsythia aan het bijsnoeien is. Ik werd vanmorgen in mijn eigen bed wakker. Er voelde niets anders. Ik weet niet of dat komt doordat het huwelijk gewoon snel went of omdat er gewoon niets veranderd is. Maar het voelt hoe dan ook goed.