Sinds een paar dagen zijn ze er weer: de nachtmerries, gruwelijke dromen waarin vreselijke dingen gebeuren met mij en met de mensen die ik liefheb. Ik denk niet dat het toeval is dat deze dromen samenvallen met het weer lezen van een krant. In de Volkskrant, die ik sinds drie dagen weer lees, las ik er nota bene een artikel over: Moppermedia. Journalist Jean-Pierre Geelen schreef: “Het naïeve geloof dat de verrotte wereld beter zou worden wanneer de journalistiek er maar opgewekter over zou berichten, is de laatste jaren wijdverbreid.” Hij vindt dat wie de wereld beter wil maken, maar de politiek in moet gaan, en dat de wereld niet beter wordt door de journalistiek een roze bril op te zetten.

Natuurlijk heeft hij gelijk, toch ben ik het niet met hem eens. We hoeven de wereld niet door een roze bril te bekijken, dat is je kop in het zand steken. Maar vooral richten op alles wat verkeerd gaat, is op een bepaalde manier net zo goed je kop in het zand steken. Het is een verrotte wereld en tegelijkertijd een wondere wereld. Er gaan dingen ontzettend fout en er gaan dingen ontzettend goed. Die beide dingen zouden dan toch ook belicht moeten worden. Toen ik een jaar geleden overspannen thuis zat, ben ik gestopt met het nieuws te volgen. Ik zag in elke willekeurige persoon op straat een potentiële moordenaar of verkrachter. Dat is wat een krant lezen met mij doet. De wereld voelt niet meer als een veilige plek. En natuurlijk is de wereld in zekere zin ook geen veilige plek, maar door je daar constant van bewust te zijn, heb je geen leven meer. Ik ben in elk geval een leuker persoon als ik iets meer vertrouwen heb in de wereld en de mensen die haar bevolken. En dat vertrouwen wordt toch gevoed door positief nieuws.