Als ik de baas zou zijn van het journaal,
dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever.
De hele wereld werd meteen een beetje liever,
want ik negeerde alle narigheid totaal.

Zo ging, als ik het me goed herinner, een liedje van Kinderen voor Kinderen. Ik herinner me ook dat ik die koe destijds meteen bij de hoorns vatte door een aantal dagen achter elkaar mijn eigen versie van het journaal te maken, waarin een hoofdrol was weggelegd voor pasgeboren lammetjes, goede schoolrapporten en verjaardagsfeestjes met taart en patat. Een klein limonademakertje in spé.

Afgelopen weekend las ik bij de Correspondent een mooi artikel van Rutger Bregman, getiteld: ‘Wie goed doet, komt nooit in het journaal’. Hij vraagt zich af wat toch die journalistieke neiging is om de negatieve kant van dingen te belichten en positieve berichten te negeren. Terwijl Nederlanders zich staan te verdringen om vluchtelingen te helpen, horen we in het nieuws vooral verhalen over protesten tegen vluchtelingen. ‘Het goede is zo alomtegenwoordig dat we het niet zien,’ schrijft Bregman. We zijn veel meer prosociaal dan asociaal, en dat weten we van onszelf wel, maar mensen die we niet kennen beoordelen we als niet-sociaal. En dat oordeel wordt gevoed door wat we op televisie zien. Beelden van geweld, onverdraagzaamheid, gevechten.

Wat je aandacht geeft groeit. Als je limonade maakt, focus je op het positieve, waardoor het positieve groeit. Je negeert het negatieve niet, maar kiest ervoor om je aandacht vooral aan het positieve te geven. Bregman pleit voor een constructieve journalistiek. De huidige berichtgeving op televisie verpest ons wereldbeeld. ‘Misschien begint een beter mensbeeld met het vertellen van een ander verhaal,’ schrijft hij. ‘Iedereen weet dat egoïsme, racisme en haat bestaan. Maar altruïsme en naastenliefde zijn evengoed onderdeel van onze natuur. En belangrijker nog: we kunnen deze typisch menselijke eigenschappen verder trainen en stimuleren. Dat kan met constructieve journalistiek.’

Klinkt als… limonade maken. Aandacht geven aan wat goed gaat en daarmee dat goede de kans geven om zich verder uit te breiden. Als we in het nieuws zien dat overal hulpacties op touw worden gezet en de overwegingen horen van mensen die dat doen, levert dat een heel ander beeld op dan wanneer we protesterende bewoners hun argumenten tegen de komst van de vluchtelingen luid horen verkondigen. Limonade-journalistiek hebben we nodig. Nieuws dat de boze buitenwereld niet negeert, maar laat zien hoe mensen op een constructieve manier omgaan met die boze buitenwereld bijvoorbeeld. Uiteindelijk is een negatieve invalshoek ook maar een blik op de werkelijkheid. Een citroenblik. Waar je voorbij kan kijken, of langs.

Eigenlijk ben ik nog steeds de baas van mijn eigen journaal. Mijn limonade-journaal.