De afgelopen dagen heb ik mijn wc ontmanteld. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar in mijn wc woonden zo’n 200 engelen. Daar valt dus best wat aan te ontmantelen.  Heerlijk hemels plassen dat je bij ons kon. Maar dat is nu dus voorbij. Want met de komst van een baby (wat fijn dat jullie het nu allemaal weten en ik er vrijuit over kan praten) wordt de wenselijkheid van een babyproof badkamer ineens een stuk groter. Een badkamer waar je niet elke ochtend naar excuses zoekt om een keer niet te douchen omdat het er zo koud is, je handdoek nooit droog wordt, waar het lekt en schimmelt. Een badkamer die zijn naam eer aandoet, een kamer met bad dus, waar het lekker fris en warm is. Zo’n badkamer vereist de ontmanteling van mijn engeltjes, die de afgelopen vijftien jaar tot een enorme en hechte familie is uitgegroeid.

Dus heb ik de afgelopen dagen meer tijd op de wc doorgebracht dan me lief is. Met mijn zwangere buik op een wankele stoel, hoofd in de hemel zogezegd. Alles wat er nu nog rest van dit gezellige kleine kamertje is een lege kale echoënde ruimte –heel rustgevend en ruim vindt mijn man, ik vind het verschrikkelijk saai. Maar uit deze leegte zal onze nieuwe badkamer glorieus oprijzen. Zonder vriendelijk glimlachende hemelbewoners.

Geheel tegen mijn zin heb ik mijn engelenfamilie wreed uiteen gescheurd. Een deel heeft een plekje gevonden in huis; het andere deel ligt droevig en afgedankt in tassen en dozen in de huiskamer te wachten op een nieuw toilet, op een nieuwe eigenaar. Voel je je aangesproken? Zie jij in jezelf of in iemand die je kent die nieuwe hoeder van mijn cherubijnen? Laat het me dan even weten. Met een beetje aandacht en liefde voor deze hemelingen is bij jou thuis straks Hemels toiletteren gegarandeerd.