In Psychologie Magazine las ik een artikel van Roos Vonk over spiritueel narcisme. Het ging over zogenaamd spiritueel verlichte mensen die zichzelf daardoor beter vinden dan anderen – spirituelen die in de valkuil van het ego vallen dus. Spiritueel narcisme kan je omschrijven als het idee dat je door je spirituele wijsheid een bijzonder persoon bent, beter dan anderen. Terwijl als je echt spiritueel verlicht zou zijn, je je helemaal niet druk zou maken over of je bijzonder bent of niet en al helemaal niet of anderen wel zien hoe bijzonder je bent.

Het zette me aan het denken over mijn limonade maken. Bestaat er ook zoiets als limonade narcisme, vroeg ik me af. Of specifieker nog: ben ik een limonade narcist? Deze gedachte heeft me twee nachten wakker gehouden. Uiteindelijk denk ik te durven zeggen dat ik de vraag negatief kan beantwoorden. Mijn limonade maken heeft niets te maken met jullie, maar uitsluitend met mezelf. Dat deze blog bestaat is niet om jullie te laten zien hoe goed ik limonade kan maken, maar om mezelf aan te moedigen om limonade te blijven maken. Daarmee ben ik volgens mij geen limonade narcist. Ik klop mijzelf niet op de borst na een geslaagde poging tot limonade maken.

Maar Roos Vonk verwijst ook naar Chögyam Trungpa, die het heeft over spiritueel materialisme. Daarmee bedoelt hij dat je je door spirituele verlichting beter gaat voelen, dat het dus gericht is op je eigen welzijn. Ik vrees dat ik mezelf volgens deze visie moet ontmaskeren als limonade materialist. Zeker is mijn limonade maken erop gericht om me beter te voelen. Maar daarmee hoop ik ook dat door te geven aan de mensen om me heen, zodat die zich ook beter voelen en het ook weer doorgeven enzovoort enzovoort. Volgens Roos Vonk draait spirituele verlichting niet om iets willen of iets nastreven, maar om gewoon zijn bij wat er is, zonder daar iets aan te willen veranderen. Daar staat mijn limonade ver vanaf, mijn limonade wil wel veranderen. Ik denk niet dat er iets als limonade verlichting bestaat. Wat jij?