Het begint mij allemaal wat te lang te duren, dat winterse gedoe. Dat ik binnen nu en een week mijn winterjas uitgroei heeft daar slechts zijdelings iets mee te maken, ik verlang gewoon naar de lente. Ik verlang ernaar de eerste narcissen en krokussen te zien opkomen, de bomen te zien bloesemen. Ik verlang naar kwetterende vogeltjes, eerste schuchtere zonnestralen. Ik verlang ernaar mijn eigen plantjes te zaaien, niet in de vensterbank maar in de tuin. Ik verlang naar groen in plaats van grauw.

Gisteren in de trein van Deventer naar Amersfoort werd ik overvallen door een geluksmomentje. In de verte in een weiland zag ik een eerste ooievaarspaar in een nest. Niet duidelijk, want echt wel ver weg, maar duidelijk genoeg. En zonder te spreken wisten ze helder en scherp aan me over te brengen dat de lente er nu echt wel snel aan komt. In een vreemd ooievaarstaaltje lieten ze me weten dat er geen Elfstedentocht meer komt dit jaar, geen nieuwe sneeuwstormen, het is voorbij. We mogen ons uit onze warme winterholen bevrijden, onze stramme ledematen uitrekken na onze winterslaap, de lente komt eraan. De wind blies die boodschap van de ooievaars in het weiland zachtjes tegen het treinraam waardoor ik naar buiten keek.