Toen ik jaren geleden weer eens geen flauw idee had van wat ik met mijn leven wilde, net terug van een lange reis door India, leek het beroep van kaarsenmaker me wel wat. Ik schreef me in voor een cursus, leerde alle ins en outs van het kaarsen maken en mocht me na het behalen van het certificaat ambachtelijk kaarsenmaker noemen. Niet dat het mijn beroep werd, maar wel een hobby waar ik zo af en toe erg van kon genieten. Het aanrecht in mijn appartement in Utrecht was voor de helft in beslag genomen door spullen die ik daarbij nodig had, en op mijn kookplaat waren altijd wel sporen van kaarsvet te vinden. Mijn verzameling mallen en kleuren breidde zich met de jaren uit en mijn voorraad kaarsen evenzo. Ik had er doorgaans meer dan ik kon branden, bovendien waren de meeste te leuk om zomaar in de hens te steken.

Die voorraad kaarsen verhuisde niet mee naar Deventer. Veel spullen om een nieuwe voorraad aan te kunnen leggen, wel. Die stonden een jaar lang stof te vergaren in de schuur. Ja, inderdaad, die schuur die nu leeg moet. Ik wil nog steeds kaarsen maken, maar in ons mooie keukentje met nieuwe kookplaat en oud granito aanrechtblad van oma kan ik niet zomaar kaarsvet knoeien. Dat is een dilemma. Of eigenlijk niet. Ik heb geconcludeerd dat kaarsen maken in dit huis gewoonweg niet gaat. Die conclusie doet wel een beetje pijn.

Vandaag heb ik met Anneke bij haar thuis kaarsen gemaakt. Heerlijk die sensatie van warme was op je handen en die geur. En ook erg leuk om samen bezig te zijn. Het resultaat zit nog in de mallen, maar ik kan jullie natuurlijk wel eerdere resultaten laten zien. En mijn kaarsenmaak spullen… die heb ik met een goed gevoel bij Anneke achtergelaten. Dat zij er nog maar veel mooie kaarsen van mag maken!