Ik heb iets met grote vogels. Sinds ik in ooievaarsgebied woon, kan ik niet naar buiten zonder stiekem te speuren naar het zwart-wit van deze imposante vogels. Elke keer als ik er ergens een zie, maakt mijn hart een klein vreugdesprongetje. Die liefde voor grote vogels heeft een lange geschiedenis.
Vroeger woonde ik naast een bos, we zouden het nu een park noemen, maar in mijn beleving was het een bos. Ik liep er vaak doorheen met een oudere mevrouw en haar hondje, met wie ik bevriend was geraakt. Eind februari/ begin maart kregen die wandelingen iets speciaals. Er werd minder gekletst en meer verwachtingsvol omhoog gekeken. Hoog in de bomen werden steeds meer nesten zichtbaar, grote nesten, en reigers vlogen af en aan. Halve boomstammen werden meegezeuld om in de nesten te verwerken. De oudere mevrouw en ik hielden het nauwlettend in de gaten. En vier weken later, dat was dan al een stuk moeilijker te zien omdat de bomen niet meer zo kaal waren, werden de eerste reigertjes geboren. Je hoorde het meer dan dat je het zag. Een oorverdovende herrie.
Ik heb sinds mijn jeugd wel vaker door het park gelopen. En altijd kwamen er dan herinneringen aan vroeger naar boven. Maar blijkbaar heb ik niet meer in deze tijd van het jaar in het specifieke deel van het bos gelopen waar de reigers hun nesten bouwen. Tot zojuist. Bij het eerste krassen in de verte vlamde er al een brokje nostalgie op. Bijna automatisch leidden mijn voeten mij van het verharde pad af, het bospaadje de heuvel op. Meer dan twintig jaar geleden moet het geweest zijn, maar ik weet feilloos te vinden wat ik zoek, of wat mij zoekt, of teruggevonden heeft. Hoog in de bomen zitten ze, fier in hun grote nesten, terwijl andere koninklijk af en aan zweven op de wind, met nieuw bouwmateriaal in hun bek. Het is niet minder indrukwekkend dan toen ik hier als klein meisje elk jaar weer naar kwam kijken. Misschien is het zelfs indrukwekkender omdat er in mijn blik een vroeger en nu met elkaar versmolten zijn.