Mijn eerste krokus zag ik al weken geleden, de vogels zijn allang druk met hun nestjes in de weer en de eerste lammetjes heb ik ook al in de wei zien lopen. Toch is het officieel volgens mij nog geen lente. Althans, dat heb ik even opgezocht en het is maar net wanneer je die lente wilt laten beginnen. Astronomisch gezien begint de lente als de dag en de nacht even lang zijn; de zon staat dan precies boven de evenaar. Dat is rond 20 maart. Dit jaar is dat om precies te zijn op 20 maart om 23.45 uur. Maar er bestaat ook nog zoiets als de meteorologische lente. En die is al op 1 maart begonnen. De astronomische indeling van seizoenen schijnt gebaseerd te zijn op de positie van de aarde ten opzichte van de zon, terwijl de meteorologische indeling ervan uitgaat dat ieder seizoen drie complete kalendermaanden telt. Meteorologisch is het dus al vijf dagen lente, astronomisch dus nog niet. Snap jij er nog iets van?

Wat maakt het ook uit. De natuur is wakker. En zal nu steeds wakkerder worden. En dus moeten wij ook steeds wakkerder worden. De lente wordt natuurlijk geassocieerd met vruchtbaarheid en nieuw leven. Die letterlijke associatie heb ik jarenlang moeilijk gevonden, terwijl ik de symbolische ervoer als een tijd van hoop en belofte. Je kunt van alles zaaien, de toekomst ligt een beetje open. Maar nu, met een buik vol nieuw leven, een letterlijke lente in mij, is er om mij heen veel leven dat afloopt. Dat maakt deze lente nogal wrang. Het maakt mijn buik zelfs op een bepaalde manier wrang. Een wrange buik in een wrange lente. En tegelijk de wrede troost van dat wrange: dat de natuur altijd verdergaat, volgens haar seizoenen, wie of wat er waar ook stopt. Maar dat het in de lente volop winter kan zijn in een mensenleven. Voor jullie die overvallen zijn door een koude dreigende winter, veel sterkte en warmte. Voor de rest, geniet van de lente.